Dagfari - 01.10.2009, Blaðsíða 25

Dofnaði þá loks morðfýsn
útrásargaura, en afkomendur allir
urðu fransarar.
Kerling heldur áfram og rag-
manar Þorgeir að vera nú eitt sinn
maður, ílendast í Normandí og
ganga að eiga sonardóttur sína,
konuna er bjargaði lífi hans - en
nei - bardagafysninni skal sinnt —
eða kannski annarri, vegna þess
að Þormóður, félagi og vinur og
jafnvel eitthvað meir til tilfinnin-
ganna, gæti gert grín að'onum,
orðnum bónda í Norður-Þing-
eyjarsýslu — ég meina - Norður-
Frakklandi og hvar verður þá
morðótt skáld að finna? Nei,
svo skal aldregi! Upp, upp og út!
Norður og niður! Drepa, drepa!
Kveðjuorð tötrakonunnar vísu
eru: „Þar hefur þú þínslega kjörið,
sem vel er, og haf þig á hrott nú að
sinna þeim verkum ergarpi sama: bera
eld að húsum manna og drepa fyrir
scekonúngum yðrum eða landstjórnar-
mönnum hvaðeina er lífsanda dregur,
og ráða svo jyrir heiminumP*
***
Já - og ráddu svo fyrir heiminum!
Undarlegt þykir mér oft að hug-
sa til barnæskunnar, vitandi að
hafa aldrei vitað að við, þjóðin,
værum í stríðsfélagi. Eg kunni vel
skil á réttu og röngu, vissi að al-
drei skyldi meiða aðra, ekki ráðast
á, ekki skrökva, heldur þykja vænt
um — án fleðuláta þó. Sjálfsagt og
eðlilegt að verja sig, væri þörf,
en varla þurfti heilan her til þess,
enda vissi ég ekki hvað her var.
Það er nefnilega ótrúlega auðvelt
að hagræða sögunni og veruleika-
num með því - að segja ekki! Ég
hitd marga og heyri í dag sem telja
Nató varla til — eitthvað sem var
— góðgerðarfélag? — eða evrópu-
•//////////////////////////////////////////////////////////////////////////.
DAGFARI