Dagfari - 01.10.2009, Blaðsíða 8

DAGFARI
NEIN
ZUR,
r ^

ákomu fór gangan sjálf loks af stað (en
þá höfðum við þegar varið mörgum
klukkutímum í að ganga). Hún byrjaði
vel og heyra mátti fjölbreytt slagorð og
mótmælasöngva úr öllum áttum.
Fljótlega kom í ljós að lögreglan beindi
göngunni í burtu frá borginni og um
úthverfi í grennd við þýsku landamærin,
þar sem til stóð að sameinast öðrum
hópi mótmælenda frá Þýskalandi í nám-
unda við hina svokölluðu Evrópubrú.
Eftir svolítinn spöl var gangan stöðvuð
og mótmælendum sagt að bíða. Gangan
hélt áfram í rykkjum: það var gengið um
hríð, síðan beðið, síðan haldið áfram að
ganga og þannig gekk þetta mestan part-
inn; lögreglan réði augljóslega allri för,
hvenær gangan hélt áfram og hvenær
hún nam staðar. Við eitt stoppið fékk
íbúi úr hverfinu sem við vorum að fara
í gegnum að tala í gjallarhorn og lýsti
yfir áhyggjum af eyðileggingunni sem
gangan hefði í för með sér fyrir þetta
fátæka hverfi, því svartblokkin hafði
þá rústað apótek og fleira auk þess sem
áður er nefnt. Þetta sama stopp dróst
á langinn, en eftir langa mæðu, þegar
tilkynnt hafði verið að nú fengi gangan
bráðum að halda áfram tók stór hópur
svartklæddra ungmenna sig til, öskraði
að hann vildi „rétdæti“ en ekki frið, og
byrjaði að grýta lögregluna. Þeim, rétt
eins og okkur, var augljóslega farið að
leiðast þófið og þessi hálf tílgangslausa
ganga, en það var vandséð hvaða rétt-
læti fyrir fórnarlömb NATO þau myndu
knýja fram á þessari stund og stað.
Við grjótkastið höfðu þau sömu aðferð
og fram að þessu í göngunni: þau hlu-
pu fram og köstuðu, gerðu nokkrar
atlögur og földu sig síðan innan um
hina mótmælendurna. En í þetta sinn
skaut lögreglan táragasprengjum inn í
mannfjöldann, sem var mjög saman-
þjappaður þarna, og uppi varð fótur
og fit. Margir göngugestir voru þó ekki
eins vel á sig komnir og svartblokkin,
t.d. voru þarna eldri konur og fólk á
hækjum. Allir reyndu að forða sér en
þá var lögreglulið bak við okkur sem
varnaði okkur útgöngu og kastaði fleiri
táragasprengjum. Þetta skapaði mikla
ringulreið. Með hendur á lofti var mót-
mælendum loks leyft að yfirgefa svæðið
MEW
ZOH,
NftTU
en lögreglan tók alla sem henni þótti
grunsamlegir. Lögreguliðið var úti um
allt svo að mótmælendurnir þurftu að
fara krókaleið til baka að borginni og
einhver var svo góður að spila carmina
burana og teknótónlist undir.
Það fór því svo að mótmælendurnir
komust aldrei nærri fundarstaðnum,
enginn fundargesta varð var við okkur
eða kröfur okkar um frið. En það sem
okkur þótti einna verst var, að það var
algjörlega fyrirsjáanlegt hvernig fjallað
yrði um málið í fjölmiðlum: Fallegar
myndir af Obama og Sarkozy að heilsa
æstum aðdáendum, svo af grímuklædd-
um og svartklæddum manneskjum að
brjóta, bramla og kveikja elda. Rödd
þeirra tugþúsunda sem lögðu leið sína
til á fundarstaðinn myndi lítið eða
ekkert heyrast. Það birtist engin mynd
í blöðum af gömlu gráhærðu konunum
með friðarfánana, sem vildu koma mál-
staðnum á framfæri á sínum forsendum.
Það var öruggt að boðskapur friðsamra
mótmælenda myndi týnast í öllum æs-
ingnum. Neikvæð ímynd mótmælenda
sem skilar sér í hertri öryggisgæslu og
■//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////^^^^
8