Heimilisritið - 01.07.1945, Qupperneq 6

Bindum enda á þetta og giftum
okkur.
En það var frú Carter.
— Toni, það var svo fallegt af
þér að koma í gær, að ég má til
að launa þér það, sagði hún. —
Eg hef aðgöngumiða að leikhúsi
í kvöld, viltu vera með og borða
fyrst hjá mér kvöldverð?
— Það vil ég sannarlega. Toni
varð litið á blaðið. — Hver er
þessi Pendleton, sem er á mynd-
inni með mér?
— Bráðduglegur húsameistari
— hann teiknar alveg dásamleg
hús. Á ég að bjóða honum líka?
— Hann var svo þægilegur,
muldraði Toni og hló við. Þægi-
legur var einmitt orðið, sem sízt
átti við, — ósvífinn, afundinn og
drambsamur var sanni nær.
Næst hringdi móðir hennar.
Með þeim höfðu aldrei verið
miklir kærleikar, og þegar Joe
fórst af slysförum, er hann datt
af hestbaki, hafði hún aðeins
sagt: Þetta var í rauninni það
bezta, Toni. Hjónaband, sem
stofnað var til svo vanhugsað,
hefði aldrei varað lengi. Joanna
var hið eina, sem nú var henni
dýrmætt, og Joanna var föl og
veikluleg — þoldi víst ekki borg-
arloftið. Toni hentist fram úr
rúminu, reif myndina úr blað-
inu og lagði hana niður í skúffu.
Kvöldverðurinn átti að vera
tilbúinn klukkan sjö. Toni var
nærri búin að reka sig á Pendle-
ton, þegar hún steig út úr vagn-
inum.
— Góðan daginn, sagði hann,
án þess að láta í ljós. nokkra
gleði.
Toni brosti. — Þér eruð dá-
samlegur, tautaði hún.
— Hvað sögðuð þér?
— Það var ekki seinna vænna
að segja þetta, svaraði hún stutt-
lega, og hljóp á undan honum
upp tröppurnar.
Þau sátu saman við borðið, en
Toni beindi allri athygli sinni
að hinum sessunaut sínum.
— Hef ég gert eitthvað rangt?
spurði Pendleton, þegar þau
voru að setjast í leikhússtúkuna.
— Eg á við, hvers vegna sögð-
uð þér að ég væri „dásamleg-
ur“?
— Eruð þér það þá ekki?
spurði hún.
— Einhverjum sýnist það,
svaraði hann hógværlega og
brosti.
— Auðvitað, þér virðist geta
verið skemmtilegur, alveg rétt,
sagði Toni, en undir eins kom
aftur á hann reiðisvipur. Hún
fann augnaráð hans hvíla á sér,
meðan á sjónleiknum stóð, og
þegar frú Carter sagði unga fólk-
inu að gera hvað sem það vildi,
en að hún færi heim og hvíldi
sig, snerti hann handlegg Tonis
4
HEIMILISRITIÐ