Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 4

Smásaga eítir
Jón H. Guðmundsson
„Hneykslið"
og gamli maðurinn
ÞETTA var ægilegt lineyksli.
Það var full ástæða til að kom-
ast svo að orði, að báðar fjöl-
skyldurnar stæðu á öndinni. Og
fólkinu var svo mikið niðri fyrir,
að það' var að springa, þegar það
hittist til skrafs og ráðagerða.
Konurnar áttu jafnvel stundum
erfitt með að koma orðum að
því, sem þær ætluðu að segja,
af því að þeim lá svo mikið á
hjarta og þær höfðu skrafað svo
margt um hneykslismálið, að
þeim nægði stundum nú orðið að
1 þessari smásögu tekur höfundurinn
fyrir hið eilífa viðfangsefni — sam-
handið á milli ceskunnar ug fullorðna
fólksins
horfast í augu, þungar á svip og
íbyggnar.
Allir höfðu látið hneykslun
sína í ljós, í báðum fjölskyldun-
um, — nema gamli maðurinn.
En hann var heldur ekki vanur
að vera margmáll og skipti sér
aldrei af dagiegum deiium eða
þrasi. Ollum iannst þó, að í
þessu tiifelli hefði hann átt að
taka af skarið', elzti og reynd-
asti maðurinn og sá, er mest var
tekið mark á, þá sjaldan hann
talaði.
En Þorkell Kristinsson, fyrr-
verandi kaupmaður á Litlueyri
við Langafjörð, 67 ára, þegar
þessi ósköp gerðust, lét eins og
hann vissi ekkert um hneykslið
og hefði aldrei heyrt á það
minnzt.
Og það þótti í rauninni líka
hneyksli.
Þorkell hafði ætlað að bera
beinin á Litlueyri við Langa-
fjörð, þar hafði hann fæðzt, þar
hafði hann alizt upp, og starfað
alla tíð og efnazt vel með árun-
um og þar hafði hann ætlað að
dvelja til hinztu stundar. Þetta
vissi allt hans fólk, þótt hann
2
HEIMILISRITIÐ