Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 37

Street 10; Sir Ernest Cassell og
Farquhar lávarður, kaupsýslu-
menn, sem offjár fór í gegnum
hendurnar á; Ripon lávarður og
Beresford lávarðui', er voru eins
vissir í orðaglímu og í skotfimi
— allt menn eftir höfði afa míns.
Þessir menn létu mikið með
okkur, en okkur þótti lofið gott.
Það kom líka fyrir að einhver
þeirra stakk að okkur gulipen-
ingi, og það kom sér vel, til upp-
bótar á okkar litlu vasapeninga.
Og það var langt frá því, að'
ætlast væri til af okkur, að við
sætum í stól, beinir í baki líkt
og brúður á bekk, eins og heima.
Þvert á móti var ætlast til, að
við færum frjálsir ferða okkar
meðal gestanna og ækjum leik-
fangabílum okkar um allt hús-
ið, þenjandi hornin að vild.
Það ei ekki neinn vafi á því,
að afi og amma ólu upp í okkur
óþekkt. Og ef Edward konungur
hafði atlæti á mér, getur það
stafað' af því, að hann fann strax
í æsku hjá mér margt sem
minnti á skapferli hans sjálfs.
Ef til vill hefur hann munað
sína eigin fjötruðu æsku og tal-
ið, að hlutverk afans væri að
ýta undir það, að ungur drengur
fengi að njóta sín.
Þegar ég varð átta ára, gaf
hann mér gjöf, sem mér þótti
vænst um af eignum mínum,
sem sé reiðhjól. Og það var að
minnsta kosti einkennandi fyrir
hann, að er hann komst að því,
að' faðir minn hafði neitað að
gefa mér hníf, vegna þess, að
það væri of hættulegt fyrir mig,
sagði afi: „Vitleysa, George. Eg
hef aldrei heyrt um dreng, sem
ekki átti hníf“. Og hann gaf mér
stóran vasahníf
Gleði og gaman.
Foreldrar mínir voru ekki al-
gjörlega samþykk þessum heim-
sóknum okkar í stóra húsið,
einkum vegna þess, að þær höfðu
nærri ávallt truflandi áhrif á þá
föstu reglu, að við værum kom-
in í rúmið klukkan sjö.
En afi minn leit svo á, að
nokkrar skemmtilegar mínútur
til eða frá, skiptu ekki neinu
máli, og þótt okkur væri ljóst að
við fengjum smáávítur fyrir að
koma of seint heim, fannst okk-
ur það' borga sig.
En gleðistundirnar enduðu
eins skyndilega og þær höfðu
byrjað. Allt í einu kom fjöldi
vagna, og konungur, drottning
og vinir þeirra óku af stað til
London með farangur sinn.
Þögn féll yfir skóg og engi.
Stóra húsið varð autt og dimmt
og það hélzt í nokkrar vikur. Síð-
Nokkrum dögum fyrir jól
komu afi og amma aftur, til að
taka á móti gestum í hið árlega
fjölskylduboð. (Frh. næst).
HEIMILISRITIÐ
35