Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 10

„Nei, afi, ég sé ekki eftir neinu,
setti ég gerði þetta kvöld. Ég
kyssti Rósu og við hétum því að
vera saman öll Jónsmessukvöld,
sem við gætum, meðan annað
hvort okkar væri ekki trúlofað.
„Og gerðist ekkert meira?“
spurði gamli maðurinn og var
enn blíður á svip.
„Yið hétum því líka að vera
góðir vinir alla ævi á hverju sem
veltur".
„Og ekkert meira?“
Nú brosti drengurinn fyrst.
„Nei, ekkert meira, afi minn,
og allra sízt það, sem þér hefur
kannske dottið í hug að hafi átt
sér stað“.
Þeir stóðu báðir upp. Gamli
mnðurinn tók í hönd drengsins
og sagði:
„Þakka þér fyrir, Kristinn
minn, að þú trúðir mér fyrir
þessu. Ef þú hagar þér aldrei
óskynsamlegar á ævinni, þá er
þér borgið“.
Um kvöldið, þegar gamli mað-
urinn kom fram í stofuna, sátu
þær þar báðar, Fríða og móðir
Rósu og voru auðsjáanlega að
bíða eftir því að hann talaði við
þær. Hann var ekki blíður á
svip.
„Þú ert búinn að tala við
drenginn. Hvað segirðu?“ sagði
Fríða.
Þorkell Kristinsson horfði
fyrst á Fríðu, síðan á hina, svo
aftur á dóttur sína og beindi
máli sínu til hennar:
„Ég tek ábyrgð á hegðun ung-
linganna Jónsmessukvöldið, og
ég vil ekki heyra eitt orð' um
þetta svokallaða „hneyksli“
meira. Tápmildir og greindir
unglingar verða að fá að Iifa sínu
sjálfstæða lífi, annars verður
aldrei maður úr þeim. Kristinn
hefur trúað mér fvrir því, hvar
þau voru og hvað þau gerðu og
það ætti að vera nóg. Ég læt
þau bæði segja mér. ef bið minn-
ist á þetta framar. Góða nótt“.
Svo gekk gamli maðurin aft-
ur inn til bókanna sinna.
ENDIR
Blátt og rautt.

Nýi fréttaritarinn hafði verið sendur út af örkinni til þess að fá viðtal
við hinn fræga hnefaleikakappa. Eftir um það bil klukkustund kom hann inn
í skrifstofu ritstjórans.
„Jæja“, drundi í ritstjóranum, „höfðuð þér nokkuð upp úr krafsinu?"
„Já, þetta“, sagði fréttaritarinn og benti á tvö glóðaraugu.
„Við getum ekki prentað þau“, hrópaði ritstjórinn. „Hvað sagði hann
við yður?“
„Þér getið ekki prentað það heldur", svaraði hinn rólega.
8
HEIMILISRITIÐ