Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 7

„Þú veizt, að krakkarnir voru
saman úti heila nótt og ætluðu
engum að segja, hvar þau hefðu
verið eða með hverjum. Það var
ekki hægt að toga nokkurt orð
upp úr Kristni um þetta, hvað
sem ég sagði og hvernig sem ég
lét. Ég hefði aldrei fengið að vita
sannleikann, ef Þóru hefði ekki
loksins tekizt að yfirbuga Rósu
og fá hana til að segja frá því,
að hún hefði verið með Kristni.
Þó ég viti þetta og hafi sagt
drengnum það, þá játar hann
hvorki né neitar, bara steinþegir
og glápir á mann eins og — eins
og þú núna“.
Gamli maðurinn horfði enn á
dóttur sína og sagði ekkert.
„Og Þóra fær ekkert meira
upp úr Rósu, það er svo sem
auðséð, að telpan hefur gengið í
skóla bæði hjá þér og strákn-
um“.
Gamli maðurinn lagði gler-
augun á skrifborðið og fékk sér
í nefið. „Okkur mæðrum barn-
anna fellur illa að láta krakkana
standa upp í hárinu á okkur.
Þau eru að'eins sautján ára, hvað
mun seinna verða?“
Þau horfðust í augu drykk-
langa stund og hvorugt var blítt
á svipinn.
Þegar gamli maðurinn sagði
ekkert, hélt Fríða áfram:
„Ég ætlast til þess, pabbi, að
þú talir við drenginn“.
Svo varð hún ekki alveg eins
hörð á svipinn og sagði heldur
blíðari í málrómnum:
„Ég þykist vita, að þú munir
vilja gera þetta fyrir mig, pabbi
minn, ég þoli ekki að strákurinn
hagi sér svona við mig“.
Hún gekk út úr herberginu,
en gamli maðurinn setti á sig
gleraugun, tók bókina aftur og
hélt áfram að lesa.
Síð'ar þennan sama dag kom
Kristinn inn í herbergi afa síns,
gekk að einni bókahillunni og
það var eins og hann væri að
leita þar að bók.
Oðru hvoru leit hann við og
horfði á bakið á afa sínum, en
hann sat við skrifborðið og var
að lesa.
Eftir langa stund hætti dreng-
urinn að horfa á bókakilina,
gekk að skrifborðinu og sagði:
„Mamma sagði, að þú ætlaðir
að tala eitthvað við mig, afi“.
Gamli maðurinn ýtti bókinni
ofar á borðið og sagði:
„Eitthvað liggur nú á“.
„Ég skal koma seinna inn til
þín, afi, ef ég trufla þig núna“.
Það var auðséð, að drengnum
létti við að segja þetta og hann
bjóst til að fara.
„Nei, þú truflar mig ekki,
Kristinn minn, það var annað,
sem ég átti við. Fáðu þér sæti,
góði, við skulum rabba svolítið
saman, ef þú mátt vera að því“.
HEIMILISRITIÐ
5