Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 54

Morðið í klettavíkinni
Framhaldssaga eftir Agatha Christie. — Niðurlag
Poirot svaraði Redfem með
þessum orðum:
„Yðui mun kannske þykja
fróðlegt að heyra það, að lög-
reglan í Surrey þekkti ykkur á
ljósmynd, sem tekin var af okk-
ur hérna. Þeir þekktu Edward
Corrigan og Christine Deverill,
stúlkuna sem hafði fundið líkið".
Patrick Redfern stóð upp.
Andlit hans var afmyndað. Það
var blóðrautt og þrútið af bræði.
Hann öskraði:
„Óþverra kvikindi!“
Hann stökk með útglenntar
krumlurnar að Poirot og greip
fyrir kverkar hans.
XIII. KAPÍTULI
I.
HERCULE Poirot talaði:
„Það var einn morgun, að við
sátum hérna og vorum að tala
um sólbrennda líkama. Eg var
þá að velta því fyrir mér, hve
lítill munur væri á þessum lík-
ömum, sem lágu þarna á strönd-
inni. Ég á við — svona fljótt á
litið. Brúnir handleggir og fæt-
ur, sundbolur — bara mannslík-
ami í sólbaði. Öðru máli gegnir
um marmeskju á gangi, eða þó
hún ekki nema víki til höfðinu
eða hreyfi hönd — þá kemur hið
persónulega í Ijós.
Við vorum þá líka að tala um
hið' illa, hið illa undir sólinni,
sem séra Lane lagði svo ríka
áherzlu á. Að hans áliti var Ar-
lena Marshall persónugervingur
hins illa, og flestir hér voru hon-
um samdóma.
En að mínu áliti var svo ekki,
þó það stæði í beinu sambandi
við hana. Hún var fögur og
glæsileg; karlmenn létu hrífast
af töfraljóma hennar. Þess
vegna var ahnennt álitið, að hún
væri ein þeirra kvenna, sem hafa
karhnenn að ginningarfíflum og
valda vonsvikum og sálartjóni.
Ég leit hinsvegar á, að það hefðu
verið karlmenn, sem drógu hana
að sér á svo örlagaríkan hátt.
Allt sem ég komst á snoð'ir um
52
HEIMILISRITIÐ