Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 24

mánuði ársins, og Peter vidi ekki
eiga það á hættu, að' frú Randail,
sem sat á svölunum, léti sér detta
í hug, að hann væri ekki með
hugann við starfið. Hann ein-
beitti því athyglinni að því að
bæta úr leikgöllum Jimma, en þó
— án þess að líta í þá átt — vissi
hann, að Nóra fylgdist með hon-
um allan tímann. Og honum kom
það ekki á óvart, er hún stanz-
aði hann á leiðinni að ldúbbn-
um.
„Þetta var ekkert sund“. sagði
hún. „Hvað kom yður eiginlega
til að segja, að það væri hættu-
legt?“
„Við höfum sennilega ólíkar
hugmyndir um hættur“, svaraði
Peter.
Hún hrukkaði ennið.
„Það er ekkert svar. Eg vildi
að þér töluðuð skýrar. Mér leið-
ist að geta gátur“.
Peter gaut augunum upp á
svaiirnar.
„Eg skal skýra það fyrir yður
seinna“, sagði hann. „Ég hef
ekki tíma til þess núna“.
„Jæja þá! Við sjáumst á
klúbbdansleiknum í kvöld“. Hún
hélt síðan áfram þangað, er Sam
Ludlow beið hennar.
VENJULEGA sat Peter í her-
bergi sínu á kvöldin við samn-
ingu kennslubókar í þríhvrninga-
fræði. En í kvöld hafð} hann
fataskipti og fór í klúbbinn. Það
yrði gaman að tala við hana og
fylgjast með baráttu hennar um
Sam Ludlow — ef til vill gæti
hann líka hjálpað henni ofurlítið.
Hann hnuplaði einum dansi
frá Sam, og fannst hann vera
bandamaður hennar. Sam var
nógu ósamkvæmur sjálfum sér
til að taka jafnvel svo hættu-
lausan keppinaut til greina. Pet-
er dansaði í átt til dyranna út á
grasflötina. Hann var viss um,
að Sam myndi fylgja þeim með
augunum. Þau gengu út í tungl-
skinið, og þá fyrst sagði Nóra —
með dálitlum óþolinmæðishreimi
í röddinni:
„Hvers vegna létust þér vera
hræddur?“
„Ég lézt ekki vera hræddur“,
svaraði Peter. „En ég gat ekki
séð neitt aðdáunarvert við að
stofna sér í heimskulega og
óþarfa hættu“.
„En það var enginn hætta, og
það vissuð þér“.
„Það er ævinlega viss hætta
samfara löngu sundi frá landi, ef
eitthvert okkar þriggja hefði til
dæmis fengið krampa, hefði það
getað orðið til þess að ekkert
okkar kæmist lifandi til lands“.
Hún svaraði ekki strax. Það
var of dimmt til þess að það sæ-
ist framan í hana, en hann fann
að hún virti hann rannsakandi
fyrir sér.
22
HEIMILISRITIÐ