Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 15

lieyrðist frá þeim á ný. Það var
í sambandi við hina stórkost-
legu fjárþvingunarherferð gegn
eigendum sútunarstöðva og
fatahreinsana í Detroit. Þeir
„fjólubláu“ ógnuðu sem sé eig-
endum þessara fyrirtækja til að
greiða vikulega upphæð til
„verndarfélags“.
Auðvitað gengu eigendur þess-
ara fyrirtækja ekki góðfúslega
að þessum skilmálum, og í marg-
ar vikur var háð hatröm barátta
á milli þeirra og glæpamann-
anna. En hún hætti skyndilega.
Glæpamennirnir gerðu sér lítið
fyrir og tóku nokkra, sem stóðu
að þessum fyrirtækjum „í öku-
ferð“. Sundurskotin lík þeirra
fundust nokkru síðar liggjandi á
einni umferðargötunni. Þetta
hreif og þeir „fjólubláu“ fengu
síð'an vikulega þúsundir dollara
frá þessum fyrirtækjum. At-
vinnurekendafélagið lét mál.
þetta til sín taka og ákærði þá
„fjólubláu“ fyrir fjárþvingun, en
eftir yfirheyrslur, sem vöktu
mikla athygli, voru þeir sýkn-
aðir.
Á þessum tíma stóð veldi
þeirra „fjólubláu“ nieð mestum
blóma og frekja þeirra var svo
mikil, að þeir víluðu það ekki
fyrir sér að leggja undir sig
glæsilegustu næturklúbba borg-
arinnar, sem mikið voru sóttir
af heldra fólki. Þeir „fjólubláu“
tóku mikinn þátt í næturlífi
borgarinnar, þegar þeir voru
ekki bundnir við yfirheyrslur
hjá lögreglunni.
Það kom nefnilega fyrir hvað
eftir annað', að þeir voru hand-
teknir, en lögreglunni tókst
aldrei að sanna nokkuð á þá.
Það tókst ekki einu sinni að fá
þá dæmda, þegar svo alvarlegir
atburðir gerðust, að lögreglu-
menn, er unnu að söfnun gagna
gegn þeim, voru drepnir.
En einn sróðan veðurdag sner-
ist gæfuhlióðið. Velffensrnin
hafði stigið þeim til höfuðs. Hið
léttúðuga líf þeirra, kvennaslark
og drykkjuskapur, gerði þá
smám saman óvarkára. og óvar-
kárnin kom þeim i koll. Þeir
voru sífellt á milli tveggia elda.
Annars vegar var lögreglan. sem
stöðugt revndi að hafa hendur í
hári þeirra. enda knúin áfram af
almenningsálitinu. en hins vegar
voru keppinautar þeirra í undir-
heimunum, sem litu þá öfundar-
augum yfir gengi þeirar og ótak-
mörkuðum fjárráðum. Þeir
kepptust um að ná aðstöðu
þeirra og brugðu sér bví oft og
einatt inn á starfsvið þeirra
,.fjólubláu“. Það gekk svo langt
að þeir drápu einn þeirra — Irv-
ing Shapiro.
Þar tókst þeim að höggva
vandfyllt skarð í hópinn.
Svo var það einn mollulegan
HEIMILISRITIÐ
13