Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 26

Hann skildi. Hún hafði gert
sér ljóst, að hann hafði rétt fyr-
ir sér og nú hafði hún tekið skyn-
samlega ákvörðun — að halda
áfram. Hann gladdist yfir því.
Og hann gladdist, þegar Sam
Ludlow kom og krafðist hennar.
IJm stund stóð hann upp við
vegginn, svo gekk hann til her-
bergis síns, með sömu tilfinningu
og skáti, sem gert hefur góðverk
dagsins.
NÆSTA morgun gerði Peter
enn eitt góðverk. Aftur settist
Nóra afsíðis og Peter gekk til
hennar og settist við hlið henni.
Sjálfur var hann ekki í neinni
hættu, það var hann sannfærður
um. Sama hve mikið hann um-
gengist Nóru Finley, hann myndi
aldrei verða viðkvæmur gagn-
vart henni. Og jafnvel þótt hann
yrði það, gerði það ekki hið
minnsta, því það var engin hætta
á, að hún yrði viðkvæm gagn-
vart honum.
„Ég hef hugsað mikið um það,
sem þér sögðuð í gærkvöldi“,
sagði hún.
„TTm hið örugga, nýtízku form
fyrir hættu?“
„Nei, um hjónabandið“.
Peter kinkaði kolli viðurkenn-
andi. Hann fann sig öruggari en
nokkru sinni fyrr. Hér var ung
stúlka, sem ekki fór í felur með
neitt.
„Jæja?“ sagði hann hvetjandi,
þegar hún þagnaði.
„Eg skil ekki, hvers vegna mér
hefur ekki orðið ljóst fyrr, að
allar venjulegar kenningar um
hjónabandið eru ekki annað en
tilfinningaþrugl. Mér hefur aldr-
ei komið annað til hugar, en að
þessi orð Voltairs væru eins og
hver önnur kuldaleg fyndni. Ég
hef gert mér í hugarlund, að
hjónabandið væri happdrætti,
áhættusamt og ævintýralegt“.
„Það hryggir mig að hafa orð-
ið' til að svipta yður þeirri blekk-
ingu“, sagði Peter. „Og nú verð-
ur yður víst illa við mig héðan í
frá?“
„Nei, ég verð yður þakldát“,
sagði hún svo blátt áfram, að
Peter blygðaðist sín fyrir sjálfum
sér. „Þér skiljið, tilhugsunin um
hjónabandið hefur alltaf skelft
mig. Ég hef hugsað mér það sem
eitthvað dularfullt og óttalegt,
svipað því að deyja — eitthvað,
sem annað hvort yrði unaðslegt
eða hræðilegt, og manni yrði
ekki ljóst fyrr en eftir á, hvort
heldur reyndist“.
Peter kinkaði kolli.
„Já, það er meinið. „Okkur er
talin trú um, að það sé ævintýri,
og þess vegna óháð skynseminni.
Og því fer illa fyrir svo mörgum,
þótt fimm mínútna rökrétt hugs-
un hefði getað sagt þeim ná-
kvæmlega, hvernig fara myndi“.
24
HEIMILISRITIÐ