Heimilisritið - 01.08.1951, Page 6

og alda, sem rís við klett og
fellur ofan á hann þung og
gleypandi?'
Konan mín, Örbrá, segir
vinnustúlkunni fyrir verkum,
en annast matartilbúning sjálf.
Og þegar við sitjum við mat-
borðið, velur hún beztu bitana
handa mér, gefur mér meiri
mjólk en ég torga og starir á
mig djúpum, hlýjum augum, og
þau eru rauð og þrútin, en fela
í sér alla þá ást og umhyggju,
sem hægt er að vænta af konu,
konu sem elskar. Svo læðist
hún um húsið og sér um að allt
sé hreint og þrifalegt. Hún sezt
við krosssaum og saumar engla-
myndir, sem hún hengir á
veggi, lætur á stólsessur og set-
ur upp í púða. Það eru myndir
af englum — englum dauðans
og eru svartir á hvítum grunni.
Svo líða árstíðir.
LOKS GENG ÉG dag nokkurn
til herbergis okkar og tek sam-
an fatnað minn og fleira nauð-
synlegt og læt sem ég búist í
ferðalag. Hún kemur og spyr
hvert ég sé að fara. Og þegar
ég segi henni að ég sé að fara
heiman alfarinn eins og skóla-
strákur, sem flýr með skipi til
ókunnra landa, þá sé ég hana
bregða skapi í fyrsta sinn síðan
barnið dó. Hún verður æf og
bölsótast. Augu hennar verða
myrk af reiði og fölar kinnar
hennar roðna. Hún læðist ekki
lengur, heldur æðir um her-
bergið og sveiflar handleggjun-
um.
Hún ásakar mig og heimtar
að ég fari. Hún þekki mig núna,
þekki mig! Hún hati mig ekki,
heldur er ég hennar ekki verð-
ur. Hún hafi treyst mér fyrir
sér og afkvæmum sínum. Ég
hafi brugðizt trausti hennar og
hún fyrirlíti mig. Ég sé níðing-
ur, níðingur, sem hverfi einn
góðan veðurdag og síðan ekki
meir. Út, út! hrópar hún og
tryllist. Ég vil ekki hafa þig
fyrir augum mínum stundinni
lengur, Út, út, út! Og hún fleyg-
ir sér að lokum í rúmið, yfir-
komin af geðshræringu og reiði
— ef til vill örvæntingu.
Börnin okkar eru hvergi
nærri, þegar ég fer — þegar ég
læðist eins og þjófur um nótt
frá heimili mínu og börnum.
— Ég sé henni fyrir nægum
peningum handa sér og börn-
unum, hugsa ég með sjálfum
mér og er ánægður, því ég er
ríkur og hef efni á því að láta
konu mína og börn búa annars
staðar en ég er sjálfur.
En hvað býr svo í huga mér?
Hvað?
Ekkert. Ekki snefill af neinu
öðru en því að flýja grát, sem
er að gera mér lífið óbærilegt.
4
HEIMILISRITIÐ