Heimilisritið - 01.08.1951, Blaðsíða 15

drepa tímann. Hver átti svo sem
að óhreinka gólfið? Hún var hér
ein, og innanhúss var hún í fínu
rauðu skónum, og þegar hún
fór út, var hún 1 stórum, skít-
ugum og voðalegum tréskóm.
íris skildi fötuna og gólfkúst-
inn eftir á miðju stofugólfinu
og reigsaði út í eldhúsið, sem
var tandurhreint og málað 1
hressilegum litum, með gler-
skáp, kæliskáp, hentugar hillur
hér og þar og allt hvað eina,
sem Jens hafði hugkvæmzt að
smíða. Með þvermóðskulegum
munnsvip sveiflaði hún sér upp
á eldhúsborðið. Hún gróf upp
mjósleginn sígarettupakka úr
sloppvasanum. Hún horfði ön-
uglega ofan í hann. Tvær sígar-
ettur eftir! Og nýjar birgðir
kæmu ekki fyrr en eftir tvo
daga. Hún yrði sem sagt líka að
komast af án þess að reykja.
íris andvarpaði og kveikti sér í
sígarettu. Vekjarakukkan tifaði
frekjulega í þögninni. Gegnum
litla gluggann, með snotru
gluggatjöldunum, gat hún séð
alla fábreytnina. Dálítill reitur
af plægðu landi, vantsósa engja-
teigur, raðir af grænkáli (matur
handa hænsnunum, ræksnunum
þeim arna), lengst í burtu sorp-
haugurinn umgirtur gaddavír.
Og yfir honum sveimuðu máv-
arnir gargandi allan daginn.
Hressandi útsýn! Úr svefnher-
berginu var útsýnin álíka fjörg-
andi. Röð af aflimuðum öspum,
holóttur vegur sem liðaðist út
að þjóðveginum gegnum litla
þyrpingu splúnkunýrra sumar-
bústaða. Ó, þessir bjánalegu
kaupstaðarbúar, svo gráðugir í
að hafa mold undir skónum, að
þeir fengu sér garða alla leið
hér út frá. í sumar yrði nóg
fjör, núna í vorbyrjun stóðu
smáhúsin þarna tóm og með
hlera fyrir gluggunum og juku
við ömurleik landslagsins. Það
var einkum einn sinnepsgulur
skúr, sem hún átti erfitt með að
þola. Á gafla hans var máluð
glottandi gríma með tóm augu,
sem gerði hana hrædda, þegar
hún átti leið framhjá.
íris sogaði reykinn önug ofan
í sig. Jens var í Jótlandi við
jarðarför frænda síns. Hann
kæmi á morgun. Henni fannst
hann hafa yerið burtu í þúsund
ár í stað nokkurra daga. ...
NÚ ÞAÐ var aftur farið að
rigna. Hún kom auga á áætl-
unarbílinn eins og bláan púnkt
langt í burtu. Hann var á leið
til borgarinnar. Á leið til mal-
biks og sporvagna . .. til lífs og
manna ... og hér þrammaði
hún út í hænsnahúsið í stórum
tréskóm, sem stóðu fastir svo að
hún varð að rífa sig lausa. Hún
leit við til hússins, Lítið fer-
13
HEIMILISRITIÐ