Heimilisritið - 01.08.1951, Blaðsíða 59

„Haltu höndunum vel um hálsinn á
mér, svo skal ég bera' þig.“
Eftir nokkurt bis tókst honum að
koma Joan upp á bak sér og bar hana
eins og barn.
„Ég vil heldur reyna, hvort ég get
ekki gengið," mótmælti Joan veikri
röddu.
„Vitleysa, þú getur það ekki. Haltu
þér bara fast,“ svaraði Hilary. „Gerðu
þig eins létta og þú gemr. Gakktu svo
á undan Ugi og lýstu niður fyrir fæt-
urna á þér.“
Það varð að fara varlega, því að frum-
skógurinn var þéttur og jarðvegurinn
sumsstaðar gljúpur. Hilary hnaut hvað
eftir annað, og oft varð hann að stanza
til þess að losa sig eða Joan við þyrni-
greinar, sem festust í fötum þeirra. Jo-
an var alls ekki létt byrði og Hilary
varð að kasta* mæðinni við og við, þrátt
fyrir góða krafta.
„Láttu mig bara niður, svo ætla ég
að reyna að ganga sjálf,“ sagði Joan.
„Ég hafði áðan svo mikinn svima, en
nú cr ég miklu skárri.“
Án þess að svara nokkru sleppti Hil-
ary henni og rétti úr sér. Augu þeirra
höfðu smám saman vanizt myrkrinu.
Ugi lýsti þeim einnig með vasaljósinu,
og brátt urðu þau þess vísari að þau
voru komin í dálítið rjóður. Það var
hætt að rjgna, og Joan reyndi að vinda
hár sitt og klæði, sem vom eins og
klcsst að líkama hcnnar og hindruðu
hreyfingar hennar. Hilary vatt vasa-
klútinn sinn og reyndi að þurrka and-
lit sitt og háls með honum. Svo vatt
hann klútinn aftur og rétti Joan hann.
Því næst sneri hann sér að Ugi og
spurði hann einhvers. Ugi stóð með
nefið upp í loftið og þefaði líkt og
hundur.
„Stormur og fjandans hávaði færa
Ulava of mikið úr stað,“ tautaði hann
og vildi þar með gafa ril kynna, að
hann væri ekki alveg viss um í hvaða
átt þau skyldu halda að þessu sinni.
„Þú líta á kompásúr, það láta þig vita,
húsbóndi."
Sterling tók upp lírinn vasakompás,
atlaugaði hann við birtuna af vasaljós-
inu, leit upp í Ioftið og þefaði líkt og
Ugi hafði gert, en benti svo með vasa-
ljósinu, í þá átt, sem hann áleit að þau
ættu að halda. Ugi kinkaði kolli og
glotti, til merkis um að hann væri sam-
þykkur honum, og enn héldu þau af
stað inn í næturmyrkan frumskóginn.
„Haltu fast í beltið mitt, Joan,“ sagði
Hilary. Með því móti geturðu bæði
stutt þig og haldið stefnunni. Held-
urðu að þú getir nú gengið?“
„Já, það held ég,“ svaraði Joan og
skammaðist sín, þrátt fyrir allt, fyrir
ódugnað sinn.
Hún beit saman tönnunum og herti
upp hugann, en þetta var hræðileg
ganga, og það varaði ekki lengi þang-
að til Hilary heyrði á stunum hennar,
að hún var að því komin að gefast upp.
Hann stanzaði því og lyfti henni án
frekari umsvifa á bak sér og hélt á-
fram.
Þctta var ákaflega erfitt ferðalag
gegnum frumskóginn, og Hilary varð
að stanza og hvíla sig hvað efrir annað.
Loks bjarmaði fyrir nýjum degi, og
Ugi, sem þurfti nú ekki lengur að vera
einn um leiðsögnina, gat skipzt á við
húsbónda sinn um að bera Joan, sem
virtist vera orðin hálfmeðvitundarlaus
HEIMILISRITIÐ
57