Heimilisritið - 01.08.1951, Blaðsíða 61

sniðið handlegginn af. SærðÍ maðurinn
hafði tekið spjótið í vinstri hönd, og
var í þann veginn að skjóta því að Ugi,
en hann kastaði sér samstundis til hlið-
ar, og spjótið þaut framhjá honum í
nokkurra sentimetra fjarlægð. Ugi tók
undir sig stórt stökk, þvi' hinn særði
óvinur lagði undir eins á flótta, er hann
sá að spjótkastið misheppnaðist. Ugi
náði honum rétt strax og lagði hnífi
sínum í bak honum. Maðurinn rak upp
óhugnanlegt hljóð, skjögraði nokkrum
skrefum Iengra, en hneig síðan deyjandi
niður.
Hilary hrópaði eitthvað til Ugis, sem
strax sneri sér við. Hann var í vígahug,
ranghvolfdi augunum og það skein í
hvítar tennurnar, en hann róaðist brátt
og kom húsbónda sínum til aðstoðar.
,,Ég hef fengið áverka í bakið, en
ég hcld að það sé ekkert alvarlegt,“
sagði Hilary. Hann rétti úr sér með erf-
iðismunum og andaði djúpt til að vita
hvort lungun störfuðu eðlilega. „Ég
held að spjótslagið hafi lent á leðurbelt-
inu mínu og geigað, svo að það hafi
aðeins skrapað húðina af síðunni.
Hvernjg líður þér Joan? Þú hefur von-
andi ekki orðið fyrir neinu?“
„Nei, ég varð ekki fyrir neinu,“ svar-
aðj Joan, stynjandi af máttleysi og geðs-
hræringu. „Lofaðu mér að reyna að
binda um sár þitt, Hilary?“
„Nei, cigðu ekkert við það,“ sagði
Hilary. „Þú gætir vel óhreinkað það.“
Þetta var náttúrleg og rökrétt athuga-
semd, því að hendur Joan, eins og sjálfs
hans, voru útataðar í for úr jarðvegin-
um, og hann vissi af reynslu, hve eitr-
uð þesskonar for var og hvað af því
gæti hlotizt, ef hún kæmi í opið sár.
Það þurfti svo afar lítið til að fá blóð-
citrun á þessum slóðum.
En athugasemnd hans féll Joan eigi
að síður þungt. Hún hljómaði næstum
eins og móðgun, og hún beit á vörina
eins og hann hcfði lostið hana kinn-
hest. /
„Skyrtan mín og jakkinn þurrka upp
blóðið, og sárið cr víst bara skráma.“
hélt Hilary áfram. Svo sneri hann sér
að Ugi og spurði hann nokkurra spurn-
inga á máli eyjarskeggja. „Við verðum
að reyna að komast scm fyrst áfram,“
bættj hann við. „Þessir fimm náungar
eru vafalaust framsveitir svarta Doyles,
sem hafa átt að inna af höndum njósn-
arastörf, og sennilega kemur stærri hóp-
ur í kjölfar þeirra, hópur, sem okkur
tekst ekki að sigra. Við verðum að
stefna stytztu leið til Ulava, Ugi, og
við „verðum að skiptast á að bcra hvíta
gifta kona. Við megum engan tíma
missa. Það getur oltið á mínútum, hvort
við komumst af cða ekki.“
„Látið mig verða hér eftir og reynið
að bjarga ykkur cftir beztu getu,“ sagði
Joan. „Ég get ekki gengið og ég óska
ckki eftir að koma aftur til Ulava.
Hvaða erindi á ég þangað? Ég vil miklu
heldur deyja. Látið mig vera hér,“
stundi hún vonleysislega.
Hilary horfði hvasst á hana og brosti
biturlega. AndHt hans var óþekkjanlegt.
Það var atað for úr leðjunni, sem það
hafði lcgið í, cftir að hann fékk spjóts-
lagið, og það var auðséð, að hann hafði
kvalir í sárinu. En þrátt fyrir þetta
héldu augun hinum stálgráa glampa
sínum, og í svip hans mátti sjá, að
hann myndi framkvæma það, sem hann
hafðj ætlað sér, þrátt fyrir allar hindr-
HEIMILISRITIÐ
59