Heimilisritið - 01.08.1951, Blaðsíða 7

Gráturinn og tárin drekkja öll-
um tilfinningum, sem kynnu að
reyna að komast upp á yfir-
borðið í sál minni og hjarta.
Ég fer og skil eftir konu með
tvö böm og köngurló í eld-
spýtustokk uppi á lofti.
SVO KOMA DAGAR og næt-
ur, þegar hugur fyllist tómlæti
og örvæntingu. Þeir tímar, þeg-
ar ég riða á barmi þess hyldýp-
is trega og eftirsjár, sem er
glötun. Ég ligg einn í auðu og
köldu rúmi, þegar stormurinn
hvín í kofanum mínum. Ekk-
ert hlýtt handartak áður en
svefninn yfirbugar mig og eng-
inn koss í morgunsárið frá
munarblíðum vörum. Það eru
engar votar brár að þerra. En
það er heldur enginn grátur! og
ég verð ánægður. Ánægður unz
ég sakna augnanna tveggja, sem
umvöfðu mig ástúð og um-
hyg'gju. En þau voru rauð af
gráti. Og ein minningin tekur
við af annarri, en ég geri út af
við þær allar: grátur, grátur,
GRÁTUR — og ég hata grát!
Það er hláturinn, sem skal
verða minn förunautur; hans er
lífið, hitt er dauðinn.
Ég uni mér bæði vel og illa.
Hlæ og þegi í senn. Og þannig
líða sjö mánuðir.
ÞAÐ ER FARIÐ AÐ rigna.
Fyrst örfáir dropar, sem falla
á jörðina og breiða úr sér. Verða
fleiri og fleiri unz þeir ná sam-
an og mynda eina heild. Jörð-
in gljáir og dropunum fjölgar.
Sólin hylur sig bak við dökk
ský og hnígur til viðar; dauf
vetrarsólin. Það er kvöld og ég
heyri, þegar droparnir falla á
þak kofans og síðan áfram af
rennulausri þakbrúninni niður
í sandinn, þar myndast langir
og mjóir pollar. Jörðin hefur
ekki við að drekka í sig allt
það vatn, sem hellist úr skýjun-
um, og pollarnir verða æ fleiri
og stærri. Það er komin helli-
rigning og brátt skellur á storm-
ur svo regnið bylur á kofanum.
Það er barið að dyrum og eft-
ir andartak stendur hún á gólf-
inu, og vætan lekur úr klæð-
um hennar. Konan mín, Örbrá.
Sjö mánuðir. ... og nú? Tár?
— Nei, hún grætur ekki. Er
hvorki glöð né hrygg.
Sæll, segir hún og stendur
kyrr.
Sæl, segi ég. Taktu af þér
og fáðu þér sæti. Hún gerir það
og sezt á stól 'gegnt mér.
Hún segir: Ég fékk mér
gönguferð. Það er afsökunar-
hreimur í rödd henar. Hár
hennar er vott og klesst og það
slær á það mjúkri, rauðri slykju
og augu hennar eru hvorki rauð
né þrútin, heldur björt og tindr-
andi.
HEIMILISRITIÐ
5