Heimilisritið - 01.08.1951, Blaðsíða 8

Svo hér býrð þú, segir hún
og lítur í kringum sig. Hún
hefur aldrei komið hingað og
við ekki sézt í sjö mánuði. Það
eru fáir húsmunir og herbergið
er fremur drungalegt. Þó eru
nokkrar skopmyndir uppi á
vegg, en jafnvel þær eru
skuggalegar.
Já, hér bý ég, segi ég og
kvíði fyrir leiðinlegu samtali
milli karls og konu, sem vita
ekki hvað þau eiga að segja,
eða geta ekki komið orðum að
því, sem þau ef til vill hafa að
segja.
Og nú er ég komin, segir hún.
Ég er ekki kominn, segi ég.
Nei, hvíslar hún.
Þögn.
Ég lá heima í rúminu og grét,
þegar þú fórst, segir hún loks.
Og svo liðu tíu dagar án þess
ég viti hvernig. Ég aðeins grét,
hataði og örvænti — jafnvel
vanrækti börnin. Á tíunda degi
mundi ég eftir köngurlónni.
Mundirðu fyrr eftir henni en
börnunum? segi ég ásakandi.
Hún var dauð, heldur hún
áfram. Lá dauð í eldspýtu-
stokknum. Henni hafði ekki
tekizt að komast út úr honum
og enginn gefið henni flugu.
Hún varð hungurmorða í myrkr-
inu. Og þennan sama dag komu
börnin til mín og spurðu eftir
pabba sínum. Hann er dáinn,
hugsaði ég. En ég sagði: Hann
er í útlöndum og kemur bráð-
um aftur. — Aldrei aftur, hugs-
aði ég. Og þá fóru þau út að
leika sér.
Blessuð börnin, segi ég lágt.
Svo komu nýjar og nýjar
spurningar, segir hún. Hvers
vegna fór hann? Hvers vegna
er hann ekki kominn aftur?
Kemur hann með brúðu handa
mér? Kemur hann með bíl
handa mér? Hvað heitir landið,
sem hann er í? Er kóngur þar?
Já, og ótal margar aðrar spurn-
ingar, sem aðeins börnum get-
ur hugkvæmzt að spyrja. Ég
svaraði — svaraði öllum spurn-
ingum þeirra með einu eða
öðru. Svo fann ég, að ég var
aldrei framar voteyg og hugs-
aði ekki lengur um lítið, dáið
barn, sem ég einu sinni eign-
aðist.
Þögn.
Hvers vegna fórstu? spyr hún.
Ég þoldi ekki grát þinn. Hann
nísti mig sundur, segi ég.
Hún segir: Fyrst var ég ró-
leg og hugsaði lítið, en svo náði
vonleysið heltökum á mér, og
næturnar urðu kaldar og tor-
ráðnar. Endalausir dagar í von-
lausri bið og dimmar vökunæt-
ur. Já, ég beið og beið, en varð
að lokum ljóst tilgangsleysi
biðarinnar og gaf mig alla að
börnunum, hló og gladdist með
6
HEIMILISRITIÐ