Heimilisritið - 01.08.1951, Qupperneq 22

„Úff“, sagði hann hátt, hálf-
ruglaður og hrökk við af að
heyra eigin rödd.
Svo áttaði hann sig. Hann leit.
á klukkuna. Hún stóð á tíu.
Tíu? En þá átti báturinn að fara
upp. Svo hafði skipstjórinn
skipað fyrir. Hann spratt fram
úr. Hvers vegna hafði hann ekki
verið vakinn?
Brandt fór og kom að mann-
inum við dýptarmælinn sofandi.
Hann hristi hann, en maðurinn
valt bara um koll. Hann þaut
til skipstjórans, en hann svaf
einnig, og það var engin leið að
vekja hann. Hjartað í honum
sló afar liægt, en í Brandt barð-
ist það ótt, þegar hann sá hvers
kyns var.
Hann náði í vatn og tókst að
lífga við þrjá menn. Þeim tókst
að koma bátnum upp á yfir-
borðið, opnuðu turnhlerana og
uppgötvuðu, að það var bjart-
ur dagur.
Þeir höfðu legið á botninum í
tuttugu og fjóra tíma, tólf tím-
um lengur en skipstjórinn ætl-
aðist til. Og með tímanum hafði
súrefnið þorrið og kolsýringur
myndazt, svo enginn gat vakn-
að, nema Brandt.
Þegar Brandt skýrði skip-
stjóranum frá því, sagði hann
honum líka frá hinum undar-
lega draumi. „Hefði það ekki
verið fyrir sprenginguna í
draumnum, myndum við allir
hafa farizt“, sagði hann.
ÞEGAR kafbáturinn kom í
höfn nokkru síðar, beið Brandts
bréf frá systur hans.
Hún skrifaði:
„Það varð hræðilegt slys hér í
verksmiðjunni í dag. Það varð
ægileg sprenging í salnum, þar
sem konurnar fylla skothylkin.
Þrjátíu og sex konur dóu og
hundruð annara særðust hættu-
lega. Af sérstakri hendingu slapp
ég án áverka.
Þetta skeði klukkan tíu um
morguninn. Klukkan tíu er ég
vön að ganga eftirlitsferð um
salina. Og í fyrsta skipti sofnáði
ég sitjandi við skrifborðið. Með'-
an ég svaf, dreymdi mig, að ég
væri í kafbát og þar lágst þú og
öll áhöfnin danð — en þó þótti
mér það ekki rétt. Eg reyndi að
vekja ykkur, en kom ekki upp
nokkru hljóði — eða þá að þú
hevrðir alls ekki til mín.
I næstu andrá vaknaði ég við
ægilega sprengingu. Hefði ég
ekki sofnað, væri ég ekki á lífi
til að skrifa þér í dag, því ég
hefði átt að vera á eftirlitsgöngu
um verksmiðjuna — klukkan
var nákvæmlega tíu, þegar ég
vaknaði við sprenginguna".
Brandt sýndi skipstjóra bréfið
án þess að segja eitt orð. Að lok-
um spurði hann:
20
HEIMILISRITIÐ