Heimilisritið - 01.08.1951, Side 24

léttilega fram í dyrnar. En fyrir
utan dyrnar tóku þau að þyngj-
ast, og mennirnir urðu að biðja
um hjálp. Eftir því sem þeir
komu lengra og lengra frá kirkj-
unni, urðu fleiri og fleiri að
hjálpa til að bera líkneskjurnar.
Brátt gátu sex menn ekki vald-
ið hvorri um sig. Þeir gáfust upp,
sveittir og undrandi.
Presturinn baðst fyrir. Allt í
einu rétti hann sig upp, sneri
andlitinu að kirkjunni, laut síð'-
an niður og tók upp líkneskju
frelsarans, sem hinir höfðu ekki
getað borið margir, andartaki
fyrr. Hann ákvað, að líkneskj-
urnar skyldu aftur bornar inn í
kirkjuna. Við hvert. skref til
kirkjunnar urðu líkneskjurnar
léttari. Þegar kom að dyrunum,
gat sinn maðurinn borið hvort
um sig.
(Þessi atburður var staðfestur af prest-
iuum og safnaðarnefndinni og var ræddur
í mexikönskum tíniatitum).
„í guðs nafni"
VIÐ höfum öll orðið fyrir því
að' koma á einhvern stað í fyrsta
sinn og þykja samt sem við höf-
um með nokkurum hætti komið
þar áður, ef til vill í draumi. En
fá okkar hafa orðið fyrír annarri
eins reynslu og G. höfuðsmaður
í brezka hernum, sem sá hið
liðna og núverandi renna saman
með þeim hætti, að hann getnr
aldrei hætt að velta því fyrir
sér — því hann veit, að hann
getur ekki hafa dreymt það'.
Ilöfuðsmaðurinn, sem komið
hafði til Malta eftir stríðið, var
á heimleið seint um kvöld frá
dansleik í Sliema. Þegar hann
fór framhjá afskekktum, tyrk-
neskum kirkjugarði, þóttist
hami sjá undarlegar verur á
flökti milli leiðanna. Allt í einu
stóðu tvær blæjubúnar konur
fyrir framan hann á veginum.
Þær báðu um f.vlgd hans til
borgarinnar Valetta.
Hann f.ylgdi þeim heim að
húsi þeirra, sem sýndi sig að
vera stórt og failegt. Þær buðu
honum liressingu, og hann þáði
•það og fylgdi þeim eftir gegnum
stofur, sem voru vel búnar hús-
gögnum, og inn í afar skraut-
legt herbergi, þar sem letrað var
á dyrnar: Bismillah, „í guðs
nafni“.
Eftir góðar veitingar og á-
nægjulegar samræður í klukku-
tíma, fór höfuðsmaðurinn burt.
Við morgunverðinn saknaði
hann sígarettuveskis síns, sem
var úr silfri, og hann sendi þjón
sinn til að grennslast eftir, hvort
hann myndi hafa gleymt því í
húsi tyrknesku kvennanna.
Maðurinn kom- aftur og kvaðst
ekki geti fundið húsið.
Gramur yfir ódugnaði þjóns-
ins fór höfuðsmaðurinn sjálfur í
22
HEIMILISRITIÐ