Heimilisritið - 01.08.1951, Qupperneq 48

en ákvað að athuga málið nán-
ar. Stór upphæð, sem á hverj-
um föstudegi var flutt út í East-
end í leigubíl. Það var tækifæri!
Fyrst rannsakaði hann, hvaða
leið bílstjórinn myndi líklega
aka, og stanzaði við' eyðilega
götu, sem lá milli tveggja hárra
múrveggja; þarna var varla
nokkurn mann að sjá
Þessu næst leitað'i hann í
spjaldskrá lögreglunnar og fann
brátt nafn, sem hann gat notað.
„Herbert Smith“. Summerson
leit á spjaldið hans og fullviss-
aði sig um, að hann myndi rétt.
Herbert Smith — afplánað tvo
margra ára fangélsisdóma og
starfaði nú sem bílstjóri. En
Summerson hafði góðar og gild-
ar ástæðui- til að halda, að hann
myndi ekki slá hendinni á móti
öðru arðvænlegra, ef tækifæri
byðist.
Það' tók hann fulla fiinm mán-
uði að vinna trúnað heldur vafa-
sams náunga, sem kynnti hann
fyrir Smith sem „meistara í fag-
inu“. Og tveir mánuðir liðu, áð-
ur en Summerson minntist á
Pettleton-peningaf lutningana.
„Það yrðu auðunnir pening-
ar“, sagði hann dag einn. „Þér
sjáið ;um, að tveir skrifstofu-
menn fái bílinn, ég bíði í Stein-
stræti, það er autt eins og kirkju-
garður, vélin bilar hjá þér, ég
held ykkur öllum í skák með
46
skammbyssunni — og pening-
arnir eru okkar“.
Smith hugsaði sig um. „Þetta
er nú gott og blessað“, sagði
hann. „En hvers vegna skyldu
þeir leigja minn bíl?“
„Það gera þeir ef til vill ekki
í fyrsta sinn. En hvað um það?
Við höfum nægan tíma, og einn
góðan föstudag, klukkan ellefu,
verður það þinn bíll, sem þeir
taka, og þá höfum við þá. Þetta
getur blátt áfram ekki brugðizt.
Hver ætti að' gruna þig — bíl-
stjóra, sem leigður ert í stutta
ferð?“
Ellefu daga í röð ók Herbert
Smith um ellefuleytið bíl sínum
fram hjá Parlament-bankanum,
en ætíð aðeins of snemma eða
of seint. En Ieynilögreglumann-
inum lá ekkert á. Hann vissi of
mörg dærni þess, að góð áætlun
hafði farið út um þúfur fyrir of
mikið bráðlæti.
Tólfta föstudaginn gerði
Summerson þá uppgötvun, að'
hann var í fyrsta sinn ekki eini
maðurinn, sem rölti um hið
sóðalega Steinstræti. Hinum
megin á götunni stóðu tveir ó-
rakaðir náungar, sem virtust
ekki hafa minnsta áhuga á hon-
um né neinu öðru í veröldinni.
Fjandinn! hugsaði Summerson.
Ef Smith liefur haft heppnina
með sér núna, verðum við samt
að fresta verkinu. Þessir tveir
HEIMILISEITIÐ