Heimilisritið - 01.08.1951, Qupperneq 56

Þegar eyjarbúinn réðist á Doyle, féll
Joan um koll og fylgdist varla mcð því
sem gerðist. En þegar hún hafði áttað
sig, sá hún að hvíti maðurinn með
skammbyssuna var Hilary Sterling.
XIX
Á ferð um nótt
gegnum frumskóginn
HILARY Sterling hélt skammbyssu
sinni fast að andliti Doyles, og Joan
sá hann hreyfa varirnar, cn heyrði ekki
hvað hann sagði, vegna óveðursins.
Doyle barðist um á hæl og hnakka og
lét öllum illum látum, en hætti svo
allri mótspyrnu, þegar hónum varð ljóst
að hún myndi kosta hann lífið. Hann
bærði því ckki á sér, meðan fylgdar-
maður Sterlings batt hann á höndum
og fótum. Joan uppgötvaði, að fylgdar-
maðurinn var „brytinn" Ugi, sem hafði
gengið um beina heima í Ulava. Þó að
Doyle virtist ekki veita mótspyrnu,
hrópaði hann þó eitthvað, sem ekki
heyrðist vegna ofviðrisins.
Joan horfði á þetta allt með starandi
augnaráði og hélt annarri hendi fast
um stólbak, til þess að geta staðið á
fótunum, en hinni hendinni þrýsti hún
að brjósti sér, sem gekk upp og niður.
Hún gat ekki trúað því, að þetta væri
veruleiki, heldur hlyti hún að sjá of-
sjónir, svo óskiljanlegt þótti henni, að
Hilary og Ugi skyldu geta brotizt
gegnum torfærurnar kringum hús
Doyles og inn í það, án þess verðirnir
sæju þá, og enn fjarstæðukenndara
fartnst henni, að þeir skyldu einmitt
koma á þessu hræðílega og hættulega
augnabliki. Það var ótrúlegt, en samt
var hún viss um, að þessir tveir renn-
votu menn voru ekki hugarfóstur hcnn-
ar.
Ugi var ekki nema andartak að
binda Doyle, og er því var lokið tóku
þeir Hilary og hann Doyle upp á milli
sín og fleygðu honum upp í eina af
kojunum. En meðan á þessu stóð, hafði
veðrinu slotað svo, að nú var hægt að
heyra hróp Doyles.
„Taktu bara stelpuna þína! Eg hef
átt hana í tvo daga! Taktu hana bara,
þá .. .“ öskraði hann, en Hilary skellti
lófanum á munn hans og skipaði Ugi
eittlivað fyrir, en liann reif stykki af
teppi og múlbatt Doyle með því.
Ofviðrið tók til aftur með tvöföldum
ofsa í sama bili og Hilary sneri sér að
Joan. Andlit hans var öskugrátt og
hörkulegt, og augun glömpuðu eins og
fægt stál.
„Reyndu að finna þér einhver föt til
að fara í,“ hrópaði hann til hennar.
„Þess þarf ekki veðursins vegna, en þú
ert hálfnakin. Vertu fljót!“
Joan horfði úrræðalcysislega í kring-
um sig, en kom þá auga á jakkann sinn,
sem lá þar sem hún hafði kastað hon-
um, þegar Doyle skipaði hcnni að fara
úr honum. Hún fór í hann og tók þá
eftir, að silkiskyrtan hennar var rifin að
framan. Þrátt fyrir hinar hættulegu
kringumstæður, sem þau voru stödd í,
fann hún til undarlegra óþæginda við
þessa athugasemd Hilarys.
„Taktu þetta!“ hélt Hilary áfram og
rétti henni skammbyssu Doyles. „En
notaðu hana því aðeins að á okkur verði
ráðizt. Haltu þér fast við handlegginn
54
HEIMILISRITIÐ