Heimilisritið - 01.08.1951, Qupperneq 58

eftir. Hún reyndi að styðjast við trjá-
stofn, en hneig ósjálfbjarga niður á jörð-
ína, sem var eins og rennvotur mosa-
bingur. Hilaiy beygði sig niður til að
hjálpa henni á fætur, og Joan heyrði
að hann sagði eittlivað, sent hún skildi
ekki. Það var svo dimmt að hún gat
ekki einu sinni greint ancllit hans þótt
það væri aðeins örfáa sentimetra frá
henni. Hilary gat ekki veitt henni aðra
aðstoð, cn að styðja hana mcð armi sín-
um, og hann tautaði eitthvað í vand-
ræðum sínum.
Joan var nú viss um, að hún myndi
eiga skammt eftir ólifað, og hún hafði
ekkert á móti því þó að svo væri. Það
virtist heldur ekki ómaksins vert að
berjast fyrir lífinu. En smám saman
rann þessi sljóleiki og örvænting af
henni. Hún fór að anda reglulega og
reyndi að þurrka andlit sitt með hcnd-
inni. Við þetta uppgötvaði hún, að
hún hélt ennþá á skammbyssu Doyl-
es. „Bezt að ljúka þcssu af nú,“ heyrð-
ist hcnni fjarlæg rödd segja við sig, og
ósjálfrátt bar hún byssuna að gagn-
auga sínu og reyndi að lileypa af. En
áður en hún gæti það, féll greui ofan
á handlcgg hennar, og höggið lamaði
hana svo, að hún missti skammbyssuna
og bjargaðist^ þannig frá því að fremja
sjálfsmorð. Greinin hitti einnig Hilary,
sem við það missti tak sitt á Joan. Hún
skjögraði að trjástofni og greip um
hann til að halda sér uppréttri.
„Hvar ertu, Joan?“ hrópaði Hilary,
þegar hann var staðinn upp aftur, og
í þetta sinn heyrði Joan til hans, því
að storminn hafði skyndilega lægt. „Er
nokkuð að þér, Joan? Joan — Joan —
Joan! Halló — LJgi!“
„Hér, húsbóndi!“ heyrðist í Ugi. „Þú
láta ljósið þitt ganga hér í kring.“
Hilary var alveg búinn að gleyma
því, að hann hafði vasaljósker á sér, en
þessi athugasemd Ugis minnti hann nú
á það. Hann tók upp vasaljósið og lýsti
í kringum sig. .Kom hann þá fljótlega
auga á Joan, tók utan um hana til að
styðja hana og lýsti framan í hið föla
og rennvota andlit hennar.
„Hefurðu meitt þig?“ spurði hann
aftur með óttaslegnum málróm.
„Nei, ekkert að ráði,“ stundi Joan
með skjálfandi röddu. „En ég held ég
getj ckki gengið Iengra. Skildu mig
hér eftir. Ég get ekki meira. Láttu mig
bara vera hér og deyja.“
„Vertu ekki með þessa vitleysu, hertu
þig heldur upp!“ sagði Hilary ákveðinn.
„Þú veizt vel að ég skil þig ekki eftir
hér. Viltu kannske komast aftur til
svarta Doyles?“
„Ég vildi bara að ég mætti deyja,“
stundi Joan. „Ég get ekki meira. Ég
get ekki gengið eitt skref lengra."
„Þá er ekki um annað að gera en
að bera þig,“ sagði Hilary, eins og þetta
væri afvcg sjálfsagður hlutur. „Við verð-
um að komast eins langt í burtu frá
húsi Doyles og við getum, meðan
dimmt er. Okkur verður veitt eftirför
í dögun, ef ekki fyrr. Við verðum að
komast burtu af umráðasvæði óvinanna
sem allra fyrst. Ugi hefur góða sjón
og getur næstum séð í myrkri, og hon-
ur er heldur ekki villugjarnt. Ofviðrið
er sennilega gengið yfir, og það verð-
ur ekki svo erfitt að komast áfram. Ég
verð að leggja þig á bakið,“ hélt hann
áfram. Hann rétti Ugi vasaljósið og
gaf honurn einhverjar fyrirskipanir.
56
HEIMILISRITIÐ