Heimilisritið - 01.08.1951, Qupperneq 62

anir, hvort sem þær stöfuðu frá frunr-
skóginum eða svarta Doyle.
„Ég hcld samt að þú verðir að reyna
að fylgjast með okkur alla leið, eftir að
ég hef lagt svona mikið í hættu til að
sækja þig,“ sagði hann með kímni í
röddinni, þótt hann gæti ekki dulið það
til fulls, að hann var dálítið skjálfradd-
aður. „Vertu nú ekki að þessum kjána-
skap, Joan! Ef ég sinnti þessari
heimskulegu uppástungu þinni og skildi
þig hér eftir, myndir þú verða högg-
in niður af fyrsta villimanninum, sem
rækist á þig, og sennilega etin á eftir.“
„Mér er alveg sama,“ sagði Joan al-
vcl utan við sig. „Ég tek dauðann langt
fram yfir þetta víti.“
„Komdu nú og vertu ekki með þessa
vitleysu," svaraði Hilary. „Haltu fast í
mig og ég skal hjálpa þér eftir beztu
getu. Því miður get ég víst ekki bor-
ið þig á bakinu, en Ugi getur kannske
borið þjg öðru hverju, ef sárið, sem
hann hefur á höfðinu, hættir einlivern-
tíma að blæða. Ég veit að þú ert úr-
vinda af þreytu, en þú vcrður að reyna
að herða þig upp, Joan. Þú mátt ekki
gefast upp nú, þegar við crum komin
svona langt áleiðis. Komdu, við megum
engan tíma missa.“
Hann hjálpaði Joan á fætur, meðan
hann hélt þessa uppörvunartölu yfir
hcnni. Ugi tók aftur forustuna, en þeg-
ar þau voru komin út úr rjóðrinu, bað
hann þau um að bíða lítið eitt og hljóp
til baka. Fáum mínútum eftir kom hann
í ljós og var þá í óða önn að þerra blóð
af liníf sínum. Blóðstorkið andlit hans
var eitt bros. Hilary spurði hann hvað
hann hefðj verið að gera, en hann svar-
aði því engu, og Hilary endurtók ekki
spurningu sína. Hann vissi, að Ugi
hafði snúið við til að gera útaf við þann
innfædda, er aðeins hafðj rotazt við
höggið, sem Hilary hafði veitt honum
með byssuskefti sínu, og hann hafði
sterkan grun um, að Ugi hefði einnig
notað tækifærið til að afhöfða hina, en
slíkt var föst regla hjá þeim innfæddu,
er þeir höfðu drepið óvin sinn.
Enn héldu þau af stað gegnum frum-
skóginn, en það varð erfiðara og erfið-
ara fyrir Joan og Hilary að standa á fót-
unum. Joan var uppgefin eftjr allt það,
sem hún hafði orðið að þola undanfar-
in dægur, og Hilary var bæði þreyttur
eftir ferðalagið frá Ulava til bústaðar
Doyles og þaðan aftur, og síðast en
ekki sízt vegna blóðmissis. Sá svarti
gekk á undan og varð oft að nota hníf
sinn tjl að brjóta þeim leið gegnum
vafningsviðarflækjur og aðrar tálmanir.
Við og við stanzaði hann, horfði upp í
loftið, þefaði í allar áttir og hlustaði.
Allt í einu hneig Hilary niður og
gat ekki með. nokkru móti staðið á
fætur aftur, svo máttfarinn var hann
eftir blóðmissinn.
„Bölvað veri það, en ég get ekki
gengið lengra,“ sagði hann og stundi.
Það var óhugnanlegt að sjá, hvað hann
leit illa út. „Haltu áfram með Ugi,
Joan, svo getið þið sent mér hjálp
seinna. Það getur ekki orðið Iangt að
bíða, þangað til þið hittið eitthvað af
mönnum mínum. Ég skipaði höfðingj-
anum að senda herflokk af stað, og við
hljótum að mæta þeim bráðlega. Farðu
bara, Joan. Það er ekki til neins gagns
að við förumst öll þrjú. Þið getið líka
hjálpað mér bezt á þann hátt.“
„Ég verð hér og tek því sem að hönd-
60
HEIMILISRITIÐ