Heimilisritið - 01.09.1951, Blaðsíða 30

Hann leit á hana mállaus.
Bros hennar gufaði upp.
„Leiðist yður ég?“
„Hættið, fyrir alla muni,“
sagði Lew og leit undan.
„Jæja, af hverju voruð þér
þá að standa hér “ sagði hún
rámri röddu.
Lew leit tryllingslega á hana,
og svo sneri hann sér við og
flúði inn í veitingastofuna og
bað um glas af gosdrykk við
barinn, og það liðu nokkrar
mínútur áður en hendur hans
hættu að skjálfa. Þær vildu
blátt áfram ekki lofa honum
að horfa, það var allt og sumt.
Það var þó svo lítið, sem hann
fór fram á. —
Hann dró djúpt andann.
Hann hafði ekki séð stúlkuna,
sem sat skáhallt andspænis
honum til hægri við barinn.
Grískt andlitsfallið og gullið
hár hátt upp frá enninu. Hann
setti frá sér glasið og starði á
hana í orðlausri undrun. Þetta
var það, sem hann þarfnaðist
— eins og sárþyrstur maður
sopa, eða drukknandi maður
strá. Hann tók að virða fyrir
sér einstaka drætti í þessu
fagra dásemdarverki, og bað í
hljóði: gerið það ekki, gerið —
Hún leit snöggt við og mætti
glápi hans; hann fann höggið
eins og hann hefði verið barinn
í kviðinn, og það var svo óvænt,
að hann þorði ekki að líta of
fljótt undan. Og svo, eftir
hræðilegar, eilífðar sekúndur,
gugnaði hann og leit niður í
glasið sitt og fann blóðið leita
til höfuðsins. Hann hataði hana.
Hann hataði þær allar með
tölu, þesar fegurðardísir. En
þessa hataði hann meira en
allar aðrar, af því hún var
þarna núna, sjálfgóð með feg-
urð sína eins og maurapúki, og
neitaði dauðþyrstum manni um
einn sopa af svaladrykk. Jæja,
henni skyldi ekki haldast það
uppi. Ekki í þetta sinn.
Hann leit upp aftur og augu
hennar voru þar og biðu hans,
biðu eins og lögregluþjónn bak
við húshorn, en nú var honum
sama. Hann starði djarflega á
hana, án þess að láta sér bregða,
og hann hélt áfram að stara í
augu henni, enda þótt hjarta
hans berðist óþægilega hratt,
og þótt honum væri fyrirmun-
að að njóta fegurðar hennar
vegna andstöðu hennar. Og að
lokum, leit hún undan. Ekki
hann. En hún.
En rétt þegar hann var að
bera glásið að vörum sér til að
dylja sigurhrósið, varð hann í
fyrsta sinn var við stóra, höku-
breiða manninn, sem sat hinum
megin við stúlkuna og virti
hann auðsjáanlega vandlega
fyrir sér.
28
HEIMILISRITIÐ