Heimilisritið - 01.09.1951, Blaðsíða 52

væntingarfulla baráttu dýrsins
fyrir lífinu, og harin sá fyrir
hugskotssjónum sínum, að hið
sama myndi bíða allra annarra
dýra í vatninu, og að þau
myndu hvert af öðru láta lífið
á þennan hryllilega hátt. Hann
reyndi að hrópa: „Nei, þú mátt
ekki —“ en það varð ekki ann-
að en hást hvískur.
Svo gekk hann til Jims og tók
upp gildruna, sem bróðir hans
hafði fleygt frá sér, og stökk
ofsalega á hann og sló hann
1 bakið með henni.
Jim sneri sér eldsnöggt við.
„Hvern fjandann á þetta að
þýða?“ hrópaði hann.
Donald tók með báðum hönd-
um um gildruna og slöngvaði
henni að bróður sínum. Hún
hitti hann á gagnaugað, og Jim
féll. Hann rann niður í vatnið,
en höfuð og herðar lágu uppi
á bakkanum. Donald laut
skjálfandi yfir hann. Hann
hafði misst gildruna úr hönd-
unum. Hann var raunar fremur
hissa en skelfdur af að sjá Jim,
sem lá hreyfingarlaus við fætur
hans. Nokkrar bólur stigu enn
upp á yfirborðið, og hann laut
áfram og tók bísamrottuna upp
úr vatninu. Svo kraup hann
niður hjá hálfdrukknuðu dýr-
inu og losaði fótinn á því. Bís-
amrottan lá eitt andartak kyrr,
en svo skreiddist hún út í vatn-
ið og Donald sá hana synda
þreytulega meðfram vatnsbakk-
anum.
Hann heyrði þrusk bak við
sig og sneri sér við. Jim var
setztur upp og neri kúluna,
sem hann hafði fengið á gagn-
augað. Og svo stóð hann upp,
og Donald stóð frammi fyrir
honum í óttafullri eftirvænt-
ingu. En það var nánast virð-
ingarsvipur á andliti Jims.
„Það verð ég að segja, að
ég hefði aldrei trúað, að þú gæt-
ir orðið svona ofsafenginn!11
sagði hann.
Svo beygði hann sig og tók
upp gildruna, sem hann hafði
verið barinn með, og virti hana
fyrir sér. Svo t'ók hann hina
gildruna upp og horfði á hár-
tætlurnar og storknað blóðið á
stáltöngunum og sagði:
„Ég vissi ekki, að þú tækir
þessu svona — með vatnið þitt!
En ég skal finna upp á ein-
hverju öðru til að vinna mér
inn peninga, Don. Þú þarft
ekki að vera hræddur. Ég skal
ekki setja gildrur hér, ef þú
vilt það ekki.“
Hann neri kúluna hægt, og
móðurinn rann af Donald.
Hann dró djúpt andann. Hann
var alveg ruglaður. Hann vissi
ekki hvernig þessu var varið,
en hann skildi þó, að nú hefði
(NiSurl. neðst á nœstu slSu).
50
HEIMILISRITIÐ