Heimilisritið - 01.09.1951, Blaðsíða 50

hann átti bágt með að draga
andann. Hann gekk og horfði
án afláts á vatnsbakkann og
auða blettinn fram undan lind-
inni. Hann sá staurinn, sem
hafði verið rekinn niður í leðj-
una og fylgdi með augunum
keðjunni, sem hvarf inn undir
fallið sef og visið lauf, og hon-
um létti, þegar hann sá, að
ekki hafði verið hreyft við
henni.
Hann stanzaði andartak og
starði á gildruna og hélt svo
hægt áfram eftir stígnum. Hann
sá nú bátaskýlið milli trjánna.
Enn á ný herpti angistin sam-
an kok hans. Þessi gildra var
í tveggja feta djúpu vatni, úti 1
leðjunni, og ísinn í kring var
brotinn, eins og umbrot hefðu
átt sér stað. Donald dró til sín
gildruna á keðjunni og stóð
með hana í höndunum og horfði
á hana. Milli stáltanganna voru
loðnar tætlur. Hann starði á
þær og gerði sér með óhugn-
uði ljóst, hvað gerzt hafði.
Svo sleppti hann gildurnni,
og hún datt með skvampi í
vatnið, þar sem hann lét hana
liggja. Hann gekk upp á stíg-
inn og flýtti sér burt frá báta-
skýlinu. Hann tók andann á
lofti og hafði ákafan hjartslátt.
Áður en hann var kominn að
þriðju gildrunni, vissi hann, að
eitthvað var í henni. Þegar
hann leit út á milli trjánna og
gekk niður að vatninu, sá hann
staurinn, sem stungið var djúpt
niður í leðjuna, og gildruna, og
bísamrottuna, sem var föst í
henni á öðrum afturfætinum.
Það var grunnt þarna, og dýrið
reyndi af öllum kröftum að rífa
sig laust.
Donald horfði á dýrið með
samblandi af hjálparvana ör-
væntingu, reiði og meðaumkun.
Bísamrottan horfði á hann,
tryllt af sársauka. Hann gekk
ofurlítið nær, og dýrið hætti
að brjótast um. Feldurinn á
henni var votur og samanklepr-
aður, og hún urraði og sýndi
tennurnar. Donald færði sig
enn nær og tók báðum hönd-
um um staurinn. Honum tókst
að kippa honum upp og gekk
aftur á bak og dró gildruna
upp á bakkann. Bísamrottan
reyndi að streitast á móti,
en Donald dró hana gætilega
upp úr vatninu á þurrt land.
Og svo kraup hann niður
með keðjuna í annarri hendi
og rétti hina höndina að gildr-
unni. Bísamrottan glefsaði að
honum, og hann dró höndina
snöggt að sér.
„Þetta máttu ekki,“ hvíslaði
hann.
Hann reyndi aftur að rétta
út höndina, en bísamrottan
glefsaði aftur að honum.
48
HEIMILISRITIÐ