Heimilisritið - 01.11.1951, Síða 22

útgönguleið. Bifreið á ferð —
ringlaður vegfarandi, mað'ur les
daglega um þess háttar í blöð-
unum. Auðveld aðferð, sem get-
ur uppfyllt ósk mína, án þess að
Chris fái nokkru sinni grun um,
hvað bak við lá.
Auðvitað má ekki gleyma
lækninum. Ef til vill myndi
vakna grunsemd hjá honum.
Hann hafði horft svo tortryggi-
lega á hana, þegar hún bað hann
um litlu skammtana af hvíta
duftinu, og hafði hikað andar-
ta'k, þegar hún sagði, að hún
ætlaði til Kaliforníu, tíl að jafna
sig og verða heilbrigð aftur. En
hann var svo góður — læknir-
inn. Hanii myndi aldrei tjá Chris
grunsemdir sínar.
Vesalings Chris. Hann hafði
elskað Jimmie — en ekki nærri
eins heitt og hún. Hann gat lif-
að áfram, en það gat hún ekki.
Róleg, róleg, nú er ekki svo
langt, þar til þú getur fengið frið
fyrir fullt og allt. Helena Tarle-
ton féll loksins í svefn.
UNGA stúlkan, sem hét Lois
Brown, varði mestum hluta
heillar stundar í snyrtiherberg-
inu. Hún varð að fylgja ákveðn-
um reglum á hverju kvöldi, ef
hún ætlaði ætíð að vera eins fal-
leg og hún var nú.
Hún batt borða um hár sitt,
smurði andlitið í kremi, nudd-
20
aði því vandlega inn í húðina
og þurrkaði aftur burt það, sem
var ofaukið. Hún tók borðann
af aftur og burstaði hárið með
miklum eldmóði, þar til það stóð
eins og geislabaugur um höfuð-
ið. Hún deif höndunum ofan í
lieitt vatn, hreinsaði neglurnar
og virti þær fyrir sér. Fingur
hennar voru langir og grannir,
og rósrauðar neglurnar lýta-
lausar. Það krafði tíma og þol-
inmæði, þegar maður hafði ekki
ráð á að kaupa sér handsnyrt-
ingu.
Hún afklæddi sig í flýti og fór
í morgunslopp. Frá og með'
morgundeginum myndi þessu
öllu lokið — allri þessari spar-
semi og nákvæmni með alla
hluti, sem til þessa hafði verið
aðalirinihaíd lífs hennar. Það
mátti eklci seinna vera að hún yf-
irgæfi Chicago, hugsaði Lois með
sjálfri sér.
Það hafði verið hræðilega örð-
ugt að veita Bob mótspyrnu síð-
ustu vikuna. Það hefði verið svo
auðvelt fyrir hana að láta und-
an. Svo auðvelt að eyðileggja
bæði sitt og Bobs líf.
Viðkvæmur, barnslegur munn-
ur hennar, yfir einarðlegri hök-
unni, herptist saman og varð
eins og strik! Hún og Bob höfðu
veitt hvort öðru hlutdeild í
nokkru, sem var svo fagurt, að
það mátti alls ekki eyðileggja
HEIMILISRITIÐ