Heimilisritið - 01.11.1951, Síða 30

alveg við kuldann“.
Rödd hennar dó út. Nístandi
sársauki heltók líkama hennar,
en það kom ekki hljóð fram á
varir hennar.
Læknirinn laut niður að henni.
„Ef að þér þurfið að hljöða,
þá gerið það í öllum lifandi bæn-
um“, sagði hann. „Þér megið
ekki byrgja hljóðin niðri“.
Hún hristi höfuðið veiklulega,
og þegar sársaukinn var liðinn
hjá, reis hún upp á annan oln-
bogann og sagði með afsökunar-
rómi:
„Mér þykir leitt að valda yð-
ur svona mikilli fyi-irhöfn. Þið
eruð' öll svo góð við mig“.
„Segið okkur eitthvað um býl-
ið“, sagði Lois Brown og hallaði
aði sér fram með augun full af
tárum. Ilún hafði ekki minnsta
áhuga á bóndabýlinu, en liún
hafði veitt því eftirtekt, að það
var Mary Ijúft að tala um það.
„Var síðast lið'inn vetur mjög
slæmur fyrir yður?“
Þau höfðu átt við mikla erfið-
leika að stríða, skýrði Mary
þeim frá og talaði hægt. Þau
höfðu verið næstum alveg pen-
ingalaus. Skepnurnar sveltu og
drápust allar úr hor áður en vor-
aði. Og í febniar hafði John of-
kælt sig, fengið slæmt kvef og
lungnabólgu upp úr því. Hún
hafði verið skelfilega hrædd að
yfirgefa hann til að sækja lækni.
Hún hafði verið hrædd um að
eldurinn myndi slokkna á með-
an. Hann var með óráð og hafði
fengið þá flugu í höfuðið að fara
út og gefa skepnunum — liann
var alveg búinn að gleyma, að
það var ekkért fóður til lianda
þeim. Hún varð að nota líkams-
krafta sína til að halda honuin
kyrrum í rúminu. Jú, það hafði
vissulega verið erfiður vetur, en
til allrar hamingju batnaði John
bráðlega.
„Og þér voruð alveg einar,
þegar allt þetta skeði?“ spurði
Helena Tarleton. „Alein?“
Spurningunni var aldrei svár-
að. Hríðarnar voru byrjaðar
aftur. Þegar þær liðu hjá, leit
Peter Livingston á úrið sitt og
sagði brosandi við Lois:
„Ætli það sé ekki bezt að þér
farið út dálitla stund. Við mun-
um að sjálfsögðu kalla á yður,
ef að við þurfum á yður að
halda“.
Hann fór úr jakkanum, bretti
upp ermunum, gekk að vatns-
fatinu og þvoði sér um hendur.
„Þér tókuð nærri yður að yf-
irgefa býlið, var það ekki?“
spurði Peter Livingston blíð-
lega, til að reyna að koma liuga
liennar inn á aðrar brautir.
Mary kinkaði kolli.
„Jú, en það var verst með
John. Við héldurn fyrst, að við
myndum ekki geta liíað það af.
28
HEIMILISRITIÐ