Heimilisritið - 01.11.1951, Síða 38

inum, hópurinn leystist upp og hvarf
á brott. Konan átti ein að sjá um barn
sitt í framtíðinni og þar með var öllu
umstangi lokið!
Ég komst að því, mér til mikillar
furðu, að skoðanir sjómanna á ástinni
voru ekki eins og mínar, og að ýmsu
ekki sem geðslegastar. Þeir töluðu um
ítúlkurnar á hafnarbakkanum, sem þeir
keyptu, til þess að elska sig, þeir sögðu
•sögur af stúlkunum heima, sem þeir
höfðu elskað, og ég heyrði þá tala um
Suðurhafseyjastúlkur, sem þeir höfðu
átt í tygi við, þegar þeir voru í landi.
Ég skildi þetta ekki til fulls og það
gerði mig ringlaða, og loksins dag
nokkurn fékk ég hug til að spyrja
Svíann Axel Olesen hvort hann hefði
nokkurn tíma verið ástfanginn.
„Vitanlega, kallinn," svaraði hann,
„allir sjómenn eru alltaf ástfangnir —
og stundum jafnvel allir í sömu stelp-
unni.“
„Hvernig þá?“ spurði ég steinhissa.
„Það skal ég scgja þér, kallinn. Við
sameinumst stundum um sömu stúlk-
una og öllum þykir okkur vænt um
hana. Hefur þú aldrei tekið eftir því,
hvernig seglin bylgjast stundum á
kvöldin og á nxturnar, þegar golan
leikur við þau?“
„}ú,“ svaraði ég, en mér gat ómögu-
lega skilizt, hvað seglin áttu sameigin-
legt með kærustum Svíans.
„Jæja, seglin eru svo hvít og fögur,
og þegar golan leikur við þau og þau
bylgjast, þá eru þau alveg eins og konu-
brjóst. Og svo stöndum við sjómenn-
irnir og horfum hugfangnir á þau —
og þau seiða okkur til sín og fara með
hug okkar, hvert sem þau lvstir."
„Þá þykir mér nteira til sjávarins
koma en seglanna," svaraði ég, og mér
fannst, að ég yrði líka að sýna honum
trúnað. „Skilurðu það, að þegar ég ligg
í sjónum og er að synda og bylgjurnar
klappa mér og strjúka mig, þá finnst
mér á kroppnum alveg eins og margir
litlir munnar séu að kyssa mig?“
Olsen svaraði ekki, en augun í hon-
um glenntust upp og svo hissa varð
hann, að hann hafði næstum gleypt
munntóbakið, sem hann var með í
munninum! Samstundis var eins og ég
lokaðist. Aldrei framar skyldi ég sýna
honum trúnað, fyrst hann tók því
svona. Ég fór beint í kojuna mína, ög
þegar ég var búin að hlúa rcglulega _vel
að mér, fór ég að brjóta heilann um
leyndardóm ástarinnar og hugsanir mín-
ar höfðu furðuleg áhrif á mig. Það var
cins og ég væri hvort tveggja í senn,
mctt og banhungruð, og þegar ég loks-
ins vaknaði af djúpum svefni, var lík-
ami minn ískaldur, aðeins á andlitinu
var mér sjóðandi heitt, og ég var líka
eldrjóð í framan. Ég ákvað þá, að ég
skyldi aldrei framar hugsa um þessa
hluti, fyrst hugsanirnar gerðu mig
svona, já, gerðu mig næstum því hrædda
við sjálfa mig.
36
HEIMILISRITIÐ