Heimilisritið - 01.11.1951, Side 49

Brovvn góðrar ferðar og svo
framvegis — og þær sátu og
röbbuðu saman, meðan beðið
var eftir flutningsmönnunum.
María þarfnaðist trúnaðarvinar,
sem gat verið henni til huggun-
ar, svo að ekki leið á löngu,
þangað til hún skýrði frú Brown
frá erfiðleikum Jóns.
„Auðvitað“, sagði hún,
„myndi ég gera. hvað sem væri
fyrir hann — það er að segja ef
ég héldi að það gæti hjálpað'
honum. En ég veit bara ekki
hvað það gæti verið. Ég á ekk-
ert, ég get ekki unnið, ég er svo
hræðilega hjálparvana og ráða-
laus“.
Frú Brown, sem hafði verið
gift í tvö ár, hafði lært sitt af
hverju á þeim tíma,
„Blessuð verið þér ekki svmna
.leiðar út af því“, sagði hún al-
úðlega. „Þetta lagast eins og
annað. En hværnig er það, ef þið
endilega verðið að fá peningana,
af hverju seljið þið þá ekki eitt-
hvað — eitthvað sem þið kynn-
uð að eiga værðmætt? Eigið þið
ekki skartgripi?“
María brosti hrygg í bragði.
„Skartgripi?“ sagði hún.
„Hvernig hefði Jón nokkru sinni
átt að hafa haft ráð á að gefa
mér skartgripi? Það eina sem ég
á, og sem hugsanlegt er að sé
einhvers vúrði, er þessi hringur,
sem Jón gaf mér þegar við trú-
Iofuðumst“.
„Seljið þér þá hringinn, María
— fyrst þér elskið manninn yð'-
ar svona mikið, hljótið þér að
vilja færa einhverja fórn fyrir
hann — auk þess sem þér getið
áreiðanlega fengið annan hring,
þegar tímarnir batna“.
María sagðist heldur vilja
láta sína hægri hönd en að selja
tryggðapantinn frá Jóni. Frú
Brovvn yppti þá öxlum, brosti
og leit á klukkuna.
Það endaði með þvd að María
tók ofan hringinn.
„Hvað mikið“, spurði hún
skjálfrödduð, „hvað' mikið hald-
ið þér að hægt sé að fá fyrir
hann?“
Frú Brovvn athugaði hann
gaumgæfilega,
„O, það veit ég sannarlega
ekki — fjörutíu dollara — get
ég hugsað mér“.
Hún vóg hringinn í hendi sér.
„Af tilviljun á ég fimmtíu
dollara handbæra, ég skal láta
yður fá fimmtíu dollara fyrir
hringinn, fyrst það eruð þér, og
fyrst þér þarfnist svona mjög
peninganna. Þá þarf maðurinn
yðar bara að útvega 100 dollara
— hvað segið þér um það?“
Maríi vildi ákvæðið svara neit-
ándi. Hún reyndi að synja til-
boðinu — og svo samþykkti
hún það — sagði lágt „já“ með
grátklökkri rödd — og þakkaði
NÓVEMBER, 1951
47