Heimilisritið - 01.11.1951, Qupperneq 50

kærlega, kvaddi og óskaði góðr-
ar ferðar.
Allan síðari liluta dagsins var
María að velta því fyrir sér,
hvort hún hefði gert það eina
rétta. En loks komst hún að
þeirri niðurstöðu, að hún hefði
ekki átt um annað að velja.
Þegar Jón kom heim um
kvöldið, flaug hún upp um liáls-
inn á honum og kyssti hann af
áfergju, svo bað hún hann að
loka augunum og rétta fram
höndina — og rjóð' af stolti lagði
luin fimm 10-dollaraseðla í lófa
hans.
„En elsku litla stúlkan mín
— hvernig hefurðu fengið þessa
peninga?“ spurði hann undrandi
og glaður.
„Jú, sjáðu til“, sagði hún óða-
mála, „ég ætlaði bara að sýna
þér, hvað ég elska þig mikið —
svo mikið, Jón, að ég er reið'u-
búin að fórna því dýrmætasta
sem ég á þín vegna — ég hef
selt hringinn, sem þú gafst mér,
henni frú Brown hérna niðri —
og hún lét mig fá 50 dollara fyr-
ir liringinn, og mér féll það svo
þungt, en nú lief ég jafnað mig
aftur. Hvað segirðu við þessu?“
„Hefurðu selt hringinn?“
Hann starði á hana. „Og eru
þau farin? Ertu viss um það?
Og þú veizt ekki hvert þau
fluttu? Ó, guð, ó, guð'!“
„Nú en, Jón, ertu ekki glað-
ur? Ertu reiður — Jón, livað er
að?“
Nýgifti maðurinn liorfði á
konuna sína — og dró djúpt
andann.
„Það er ekkert annað að, en
það, elskan, að hringurinn, sem
þú seldir fyrir 50 dollara, er 200
dollara virði — og að ég hef ekki
getað' staðið skil á afborgunum
í hálft ár — og nú hefur kaup-
maðurinn stefnt mér fyrir 150.
dollurunum, sem ég átti eftir að
greiða — það eru peningarnir,
sem ég þurfti á að halda“.
ENDIR
ÞAÐ GAT EKKI VERIÐ HÚN
Bjarni hringir heim: „Halló,“ sagði hann, „það er ég.“
„Mm.“
„Heyrðu, ég kem með nokkra kunningja heim í kvöldmat."
„Já, ástin.“
„Hvað sagðirðu?"
„Já, ástin.“
„Fyrirgefið, ég hlýt að hafa fengið skakkt númer.“
48
HEIMILISRITIÐ