Heimilisritið - 01.11.1951, Qupperneq 62

vondur maður,“ sagði hún og fór að
gráta.
„Þú átt þó ekki við Hilary. — Þú
átt þó ekki við að Hilary sé fallinn?
Svaraðu mér!“ æpt Joan.
Hún grep í öxlina á Renu og hristi
hana af æsingi og angist, en aumingja
stúlkan gat engu svarað nema þvaðri,
scm Joan skildi ekki.
„Það getur ekki vcrið satt, það er ó-
mögulcgt!" hrópaði Joan frávita af ang-
ist. ,,Ó, guð minn góður, þú getur ekki
látið hann deyja nú, strax eftir að þú
hefur gefið mér hann!“
Rena þaut út úr húsinu til að spyrja
sendiboðann, en hann skildi ekki spurn-
ingar hennar og svaraði aðeins með
tauti og benti í þá átt, sem hann kom
úr.
„Sjáið, sjáið!“ hrópaði einn af varð-
mönnunum og benti. „Svarti höfðing-
inn koma með mikli hvíti húsbóndi.“
Joan sá fjóra stóra og sterka innfædda
menn nálgast hægum skrefum, með
eitthvað þungt á milli sín á bráða-
birgðabörum úr tveimur skjöldum.
Fyrst þegar þeir komu nær, skildi hún
að það var húsbóndi þeirra, sem þeir
komu þarna með, og þegar þeir lögðu
Hilary niður á skjöldunum fyrir fram-
an hana, var hún svo lömuð af hræðslu
og örvæntingu, að hún gat ekki hrært
legg né lið um stund.
Hún hélt, að maðurinn, sem hún
elskaði, væri dauður. Augu hans voru
lokuð og andlitio hafði þennan óhugn-
anlega náföla lit. Vinstri síðan, ofarlega,
var gegnvot af blóði, eins og hann
hefðj fengið skot í gegnum hjartað.
En Hilary var ekki dauður. Augun
opnuðust flöktandi, og hann dró djúpt
andann, þegar Joan kraup á kné við
hlið hans.
„Hilary — Hilary, elsku vinur!“
hrópaði hún. „Þú mátt ekki deyja.
Segðu mér, hvað ég á að gera til að
hjálpa þér?“
„Róleg, Joan,“ sagði Hilary lágróma.
„Láttu þá bera mig inn og þvoðu svo
sárið á brjóstinu og legðu sárabindi við
það.“
Joan áttaði sig fljótt. Hún stökk á
fætur og gaf burðarmönnunum merki
um að bcra hann inn í húsið, og lét þá
leggja hann í rúmið, færði hann með
gætni og lipurð úr jakkanum og skvrt-
unni, eftir að hafa sent Renu eftir heitu
vatni og sáraumbúðum. Joan hafði á
sínum tíma fengið kennslu í hjálp í
viðlögum. Hún sá nú, að kúla hafði
hæft brjóstið vinstra megin, nálægt hol-
höndinni og farið út við herðablaðið.
Hún hreinsaði sárið með sótthreinsandi
vökva úr lyfjaskápnum, þegar hún
hafði þvegið burtu blóðið. Síðan batt
hún fast og vel um. Um stund leit út
fyrir, að Hilary myndi missa meðvit-
undina, en það fór að færast dálítill
roði í kinnarnar aftur, þegar Joan hafði
gefið honum ofurlítið af vatnsblönduðu
konjaki.
„Þetta er ágætt, Joan, ég dey ekki
í þetta skipti," sagði hann veikri röddu
og tók aðra hönd Joan og þrýsti henni
að vanga sér. „Ég mun lifa og hefna
mín. Það var Doyle, sem skaut mig.
Kelleck Howes kom á móti mér með
hvítt flagg, eins og til að semja við mig
og þegar ég gekk fram til að tala við
hann, skaut Doyle, sá huglausi þorp-
ari, samtímis því að menn hans réðust
á mína menn.“
60
HEIMILISRITIÐ