Heimilisritið - 01.11.1951, Síða 63

„Þvílíkur þorpan!“ sagði Joan. „Bet-
ur að ég hefði drepið hann, þegar ég
braut flöskuna á hausnum á honum.“
„Menn mínir urðu að láta undan síga,
í bili, cn fylktu sér aftur, og nokkrir
þeirra gátu borið mig í burtu,“ hélt
Hilary áfram, „en ég er hræddur um,
að það hafi komið hart niður á þeim.
Hlustaðu, heyrirðu skotin og hrópin?“
Joan hlustaði og heyrði greinilega
skothljóð. I sama bili kom einn hinna
innfæddu þjótandi inn og blaðraði eitt-
hvað við Hilary, sem tókst að brölta á
fætur með herkjum.
„Hjálpaðu mér út á svaljrnar Joan,“
skipaði hann. „Hann segir að menn
okkar hafi misst kjarkinn og séu á ó-
skipulegum flótta hingað. Ég verð að
reyna að stöðva flóttann og koma
skipulagi á þá aftur, annars er úti um
okkur. Flýttu þér að hjálpa mér.“
Joan hlýddi athugasemdalaust og
kallaði á Renu sér til aðstoðar. Þær
hjálpuðu Hjlary út á svalirnar, en það-
an sáu þær hópa af óttaslegnum mönn-
um koma þjótandi í áttina til hússins,
með óvini sína á hælum sér.
„Sæktu rifflana og skammbyssurnar,
fljótt!“ hrópaði Hilary og stundi. „Það
er útlit fyrir að við þurfum að berjast
upp á líf og dauða. Hjálpið þið mér
niður á flötina. Verið getur að þeir herði
upp hugann, þegar þeir sjá mig.“
Það verkaði undir eins uppörvandi á
þá að sjá Hilary. Hann kallaði skipan-
ir til þeirra með veikri röddu, á þeirra
eigin máli, og afleiðingin varð sú, að
þeir snerust aftur gegn óvinum sínum.
Nú var barizt í návígi af mestu
grimmd. Frumskógabúar létu undan
síga í bili, en gerðu fljótlega áhlaup
aftur. Joan fékk talið Hilary á að skýla
sér bak við sandpokavirkið, og þar
kraup hann á kné og notaði riffil sinn,
þegar óvjnur kom í gott skotfæri. Joan
fór að dæmi hans og notaði ýmist riffil
eða skammbyssu. En frumskógabúarnir
voru þrautsegir, og áhlaup þeirra voru
í fullum gangi, þegar myrkrið skall á.
„Við verðum að þrauka til síðustu
stundar, Joan, en ég er hræddur um
að það sé lítil von fyrir okkur,“ sagði
hann, þegar þau drógu sig til baka inn
í húsið. „Það gengur ört á skotfærin,
og ég veit ekki hvað ég lafi lengi. Joan,
elskan mín, lofaðu mér því að láta ekki
taka þig lifandi, ef til þess kæmi.
Geymdu kúlu handa þér sjálfri. Þú
skilur?"
Joan kinkaði kolli, náföl og beit á
vörina.
„Ég skal ekki láta taka mig lifandi,
Hilary, og þeir skulu heldur ekki fá
þig,“ sagði hún hugrökk. „Ef það versta
skeður, deyjum við saman.“
Bardaginn stóð látlaust alla nóttina
fyrir framan húsið, og öðru hverju
hæfði kúia múrveggi þess. Hilary og
Joan gátu lítið aðhafst, því ekkert sást
í myrkrinu, og þau vissu ekkert hvern-
ig bardaginn gekk.
Undir dögun heyrðu þau, gegnum
skotliríðina og hrópin og orgin úti,
hljóð, scm fékk þau til að hrökkva við,
Það var langt, leiðinlegt baul, sem end-
urtók sig aftur og aftur. Svo skein ljós-
rák gegnum myrkrið og smaug gegn-
um smugurnar á sandpokavíggirðing-
unni, sem var fyrir gluggunum.
„Hvað er þetta?“ stundi Joan, ótta-
slegin og tók utan unt Hilary.
(NiSurl. næst)
NÓVEMBER;- 1951
61