Heimilisritið - 01.06.1953, Blaðsíða 15

ÁRÁS krókódílsins ko'rn birn-
inum á óvart. Um leið og krókó-
díllinn læsti tönnunum í hold
bjarnarins, vatt hann sér snöggt
við og sló bangsa í hausinn með
sporðinum. Aftur sveiflaði hann
grjóthörðum sporðinum og hitti
björninn í þetta sinn í síðuna, svo
óhugnanlegt holhljóð glumdi við.
Bjössi gamli virtist algerlega
blindaður af gruggugu leirskólp-
inu og miður sín eftir högg krókó-
dílsins. En hann var engan veg-
inn ,,sleginn út“. Hann fálmaði
ákaft umhverfis sig með útbreidda
hrammana. Hann stóð auðsjáan-
lega að mörgu leyti illa að vígi.
Krókódíllinn var þarna heima hjá
sér og allar aðstæður voru hon-
um í vil, hann reyndi líka að
draga andstæðinginn út á dýpra
vatn, þar sem hann hefði engri
vörn getað komið við.
En króksi gamli var full kapp-
samur, en ekki að sama skapi for-
sjáll. Hann velti sér við til að
geta náð banvænu taki á bangsa,
en þá náði björninn að festa
klærnar í mjúkum, hvítum kviðn-
um á honum. Á meðan hann hélt
með framhrömmunum krókódíls-
kjaftinum í hæfilegri fjarlægð,
reif hann sundur kviðinn á hon-
um með afturlöppunum. Síðan
reyndi hann að ná á honum
kverkataki.
Nú var það krókódíllinn, sem
/---------------------------------
Hvernig leikrit fomaldar-
innar áttu að vera
Aðalpersónan verður að sýna
sig á leiksviðinu í hverjum þætti.
Hún þarf að vera ráðherra eða
kaupmaður.
Aðalkvenhetjan skal vera kona
af góðum ættum eða skækja, líka
má skipta hlutverkum kvenlietj-
anna milli þessara tveggja kvenna,
en þá eiga þær aldrei að mætast
á leiksviðinu.
Ráðlegt þykir að láta mikið af
þorpurum koma fram í leiknum.
Leikurinn skal umfram allt vera
ástarleikur, en verður að enda vel.
s_______________________________J
mátti hafa sig við að verjast.
Hann barðist um af miklum
hamagangi, en hausinn engdist
til og frá út á hliðarnar. Aftur
reyndi hann að velta sér við og
slá björninn með sporðinum. En
það eina, sem hann áorkaði, var
að losna úr taki, sem hefði getað
orðið honum að bana. Það leit
nú svo út sem krókódíllinn yrði
öldungis óður. Urgið og s.mell-
irnir í tönnunum, þegar þær læst-
ust um bein, og skvampið af um-
brotunum, gerðu hroðalegan há-
vaða.
Einu sinni kom það raunar fyr-
ir, að krókódíllinn fékk dregið
björninn út í vatnið og kaffært
hann. Hann reyndi að drekkja
bangsa. En krókódíllinn gat ekki
JÚNÍ, 1953
13