Heimilisritið - 01.06.1953, Blaðsíða 22

„Ljómandi! Þetta var yfrirtaks
bragð.“
,,Það er bara ekki bragð,“
sagði Bill. ,,Srnakkaðu á glasinu.
Það er ekki eitrað.“
,,Lg verð að segja, að mér veit-
ir ekki af því. Og viltu nú ekki
vera svo góður að útskýra !“
„Seztu þá niður og láttu fara
vel ucn þig,“ sagði Bill. ,,Þú hef-
ur tekið þessu miklu betur en
imamrna þín. En hlustaðu nú á:
,,Ég leigði þetta hús með hús-
gögnum fyrir þremur árum. I tvo
mánuði var ég að koma öllu fyrir,
eins og ég vildi hafa það. Ég
hafði enga trú á draugum, hafði
aldrei farið á andafund, ekki einu
sinni til spákonu. Ég vissi, að
•margt er til, sem „heimspekina
hefur aldrei dreymt um,“ en ég
hafði engan áhuga á því.
Þann 15. október var mestallt
postulínið í húsinu mölbrotið.
Það var sunnudagur, og það byrj-
aði klukkan sex um morguninn á
því, að tebolli, sem ég hafði
drukkið úr, tókst á loft og flaug
á arininn. Og svo frömdu glös og
diskar og bollar sjálfsmorð til
hægri og vinstri. Það stóð í einn
klukkutíma. Þá var ekkert eftir
annað en glerbrotin. Þetta kost-
aði 15 sterlingspund, og ég var
töluvert gramur. Ég hef aldrei
séð ofsjónir — ekki svo mikið sem
hvíta mús. En hér hafði ég séð
anda í fullu fjöri.
Þetta var byrjunin! A hverju
kvöldi í heila viku var fjandinn
laus. Brátt varð fátt eftir, sem
hægt var að brjóta. Einu sinni
var ekki nema ein rúða eftir í her-
berginu þarna. Þegar búið var að
brjóta allt, sem brjótanlegt var,
var byrjað að kasta óbrjótanleg-
um hlutum um herbergið. Ég get
sagt þér, að Gög og Gokke hafa
aldrei gert meiri ringulreið. Hver
einasti hlutur í húsinu, innan við
10 kíló — um þá tölu hef ég full-
vissað mig — var á ferð og flugi,
kastaðist á gólf og veggi og út um
gluggana og niður stigann, en
aldrei var neinu kastað í mig.
Hver einasti hlutur nema einn,
og sá hlutur stendur þarna.“
Hann benti á myndina frá því
um miðja 19. öld. Það voru
drengur og stúlka, afar skrautlega
klædd, og horfðu dálítið skelfd
inn í myndavélina.
, ,Ég vildi ekki láta í minni pok-
ann, skilurðu. Kvöld eitt sat ég
og las bók um burtrekstur anda,
sem ég hafði keypt vegna þessa
gauragangs. Ég skipti mér ekkert
af því, þó eldskörungurinn flygi
um stofuna eins og spjót — ég
var orðinn svo vanur þessu. En
allt í einu kom mér í hug, að
myndin hefði aldrei hreyfzt. Ég
stóð hranalega á fætur og kallaði
til ,,hans“. Ég hafði lengi umbor-
20
HEIMILISRITIÐ