Heimilisritið - 01.06.1953, Blaðsíða 63

því sem hann hafÖi dáðst að henni
fyrir að halda honum í hæfilegri
fjarlægð. Fyrir stuttu hafði hann
lesið, að hún hefði í hyggju að
giftast Jean de Seligny greifa. Þá
hafði honum dottið í hug: ,,Jæja,
ég þori að veðja, að það er móð-
ir hennar, sem því stjórnar !“ Því
allir vissu, að Seligny var bæði
peningalaus og samvizkulaus, en
hins vegar álitlegur og háættað-
ur.
En hann minnti, að ekkert
hefði orðið úr brúðkaupinu. Hann
rámaði í það, að því hefði verið
aflýst á síðustu stundu. Hann
mundi það ekki nákvæmlega,
ekki einu sinni hvort blöðin höfðu
getið þess.
Hann leit neðar á síðuna og tók
allt í einu viðbragð. Jean de Se-
ligny var einnig kominn á Savoy
Hótel. Jæja, hvað var á bak við
það ? Var hann ennþá á eftir
dótturinni, þrátt fyrir það, að gift-
ingunni hafði verið afstýrt ? En
þess var ekki getið, að dóttirin
væri á hótelinu. Dalli kímdi.
,,Kannske hann sé á eftir móð-
urinni, fyrst hann missti af dótt-
urinni. Það væri ekki nema eftir
honum.“
En hann hafði ekki tíma til
frekari bollalegginga um Manton-
fólkið, því lestarþjónninn kom
»inn og tilkynnti honum, að næsti
viðkomustaður væri Teeford.
Hann fór því að bjástra við tvær
stórar ferðatöskur, sem hann
hafði meðferðis í sveitasæluna,
þótt reyndar væri ekki búizt við
honum nema til helgardvalar.
'K
FRÚ MANTON, móðir Kat-
rínar, hafði tekizt það með mesta
sóma, að afstýra öllu blaðaum-
tali út af hinu leyndardómsfulla
hvarfi dóttur sinnar á brúðkaups-
daginn. Hún vissi, að hneykslis-
mál yrði hvorugri þeirra til hags-
bóta, en hins vegar gæti það orð-
ið þeim til stórkostlegs tjóns. Hún
gaf það í skyn, að dóttir sín hefði
skipt um skoðun á síðustu stundu
og farið í kunningjaheimsókn til
Englands.
Hún taldi fréttasnötunum trú
um, að hún hefði orðið of tauga-
æst, eins og títt væri með ungar
stúlkur. Of mikið af skemmtun-
um og því um líku svona rétt fyrir
brúðkaupsveizluna. Hún var viss
um, að ást dóttur sinnar á Sel-
igny væri óbreytt. Þau myndu
hittast í Englandi og giftast í
kyrrþey.
En svo hafði hún farið að ótt-
ast um Katrínu dóttur sína. Og
eftir mikið umstang hafði Gústav
gamli viðurkennt með tárin í aug-
unum, að hann hefði hjálpað Kat-
rínu til að flýja.
,,Hún var svo elskuleg,“ sagði
hann klökkur, ,,þegar hún stóð
JÚNÍ, 1953
61