Heimilisritið - 01.06.1953, Blaðsíða 20

bet allt í einu gremjulega.
,,Hætta hverju ?“ spurði Peter.
Elísabet svaraði ekki, en hún
var fokreið yfir því, að nú, þeg-
ar þau voru í þýðingarmiklucn
njósnarleiðangri, þá skyldi Peter
þykja staður og stund til að vera
með ástaratlot, aðeins af því þau
sátu þétt sacnan í myrkrinu. Það
var nógu slæmt, að hann skyldi
leggja handlegginn um axlir
henni, en að hann skyldi bein-
línis fara að strjúka á henni
hnéð. . . .
Hún stóð upp, án þess að hirða
um að fara hljóðlega, og gekk út
á veginn.
,,Elísabet, hvað er eiginlega
að ?“
,,0, þetta gagnar ekkert, ég
fer heim.“
,,Heldur þú . . .“
Hún gekk hratt heimleiðis.
Hann náði henni og fylgdi henni
kurteislega heim. Hann hegðaði
sér óaðfinnanlega, og þegar hann
ók heim á eftir, hugsaði hann sem
svo, að Fawcett mæðgurnar væru
víst eitthvað undarlegar, og að
það hefði verið eins gott að kom-
ast að því í tíma.
EN um það leyti, er bæði Pet-
er og frú Fawcett héldu að Elísa-
bet væri háttuð í rúm sitt, sat hún
aftur á hækjum sínum bak við
runnann. Innan úr húsinu heyrði
18
hún rödd Bills. Andartaki seinna
opnaði hann gluggann og hallaði
sér út.
,,Af hverju kemurðu ekki inn,
heldur en norpa þarna í kuldan-
um ?“
,,Eg veit ekki hvort ég þori
það. Við hvern varstu að tala ?“
,,Eg — ég var að tala við sjálf-
an mig. Maður venst á það, þeg-
ar maður býr einn.“
,,Þú lýgur klaufalega.“
,,Elísabet, var mamma þín
mjög hrædd ?“
,,Afar, afar hrædd. Hvað skeði
eiginlega ?“
,,Eg held ekki að hún hafi get-
að orðið eins hrædd og ég. Þetta
var afar óheppilegt. Sagði hún,
hvað hefði skeð ?“
,,Hún vill alls ekki segja neitt!
En ég get hugsað mér, að hún
hafi komizt að því, að þú hafir
grafið lík í kjallaranum, eða að
þú hafir njósnarasendistöð eða
eitthvað svoleiðis.”
,,Það er miklu verra,“ sagði
Bill. ,,En viltu ekki koma inn ?“
.-Ég er hrædd, Bill.
Bill andvarpaði.
,,Elísabet, manstu kvöldið,
þegar við gengum meðfram fljót-
inu ?“
,,Já, auðvitað.“
,,Ertu samt hrædd ?“
,,Gott, ég kem,“ sagði Elísa-
bet. ,,Færðu þig svolítið frá og
HEIMILISRITIÐ