Heimilisritið - 01.04.1955, Síða 30

sem átti að fæðast. Hún bar öll
óþægindi meðgöngutímans með
gleði. En hann mundi greinilega
þegar hann hafði fyrst veitt því
athygli að hún gekk enn á hæla-
háum skóm.
— Þú ættir að fara að ganga
á lágum skóm núna, elskan mín,
sagði hann.
Hún gretti sig. — Já, ég veit
það. Lághælaðir skór eru það
andstyggilegasta sem ég veit, en
það er víst bczt að ég sætti mig
við það og kaupi mér eina ein-
hvern daginn.
Hann sá það enn ljóslifandi
fyrir sér. Lilly ætlaði niður í
garðinn til að tína blóm í vas-
ann á borðinu. Það var ástríð'a
hennar að fylla húsið af blómum.
— Gættu þín í stiganum,
kallaði hann á eftir henni.
— Já-já. Hún veifaði til hans
í dyrunum og gekk raulandi út
á ganginn. En rauðu hælarnir
áttu eftir að vera bani hennar.
Hún hrasaði og kollsteyptist
niður stigann og lá hreyfingar-
laus á gólfinu í forstofunni.
I sjúkrahúsinu sögðu lækn-
arnir að barnið væri dáið, og þeir
gerðu allt sem stóð í þeirra valdi
til að bjarga lífi hennar, en ár-
angurslaust. Hin brosmilda og
hjartagóða Lilly hans var horfin
honum að fullu og öllu og myndi
aldrei koma aftur.
Á EFTIR var allt eins og í
þoku fyrir honum — blint fálm
eftir einhverju að styðjast við.
Og æ ofan í æ spurði hann sjálf-
an sig: Ilvers vegna þurfti það
að' koma fyrir? Við sem vorum
svo hamingjusöm! Hvers vegna
Hvers vegna?
Hann liafði rifið niður spjald-
ið sem á stóð „Gæfuhúsið“, og
tætt sundur i-auðu skóna. Eftir
það hafði hann reynt að gleyma
Lilly og öllu sem þau höfðu lif-
að saman. Hann hafði kastað
minningunum á dyr og snúið
lyklinum í skránni í eitt skipti
fyrir öll. Fortíðin var gleymd.
Þegar hann fékk tilkynning-
una um arfinn hafði hann strax
farið að leggja á ráð um fvrirtæk-
ið sem hann hafði alltaf dreymt
um að' stofna. Og smám saman
hafði hann bvggt líf sitt upp að
nýju — rósamt og öruggt líf án
nokkurs ójafnvægis tilfinning-
anna — án nokkurs sem gæti
minnt hann á þau ár sem hann
hafði verið giftur Lilly. Þangað
til liann kynntist Jane.
Hún starfaði i skrifstofu hans
og hún vann verk sín hljóðlega
og með alúð. Hún var kyrrlát
og rólynd og honum leið vel í
návist hennar. Eftir því sem þau
kvnntust betur fann hann hjá
sér sterkari hvöt til að ganga að
eiga hana. Loks varð liann að
28
HEIMILISRITIÐ