Heimilisritið - 01.09.1957, Síða 16

halda um taumana héðan í frá,
því hét ég.
Eg blygðaðist mín fyrir að
viðurkenna, hversu ákvörðun
mín spillti andrúmsloftinu á
heimili okkar. Ég reyndi af öll-
um mætti að binda Don með
allskonar heimilisverkum, bað
hann ekki um að hjálpa mér,
lieldur heimtaði það.
Þegar Janie fæddist, vorum
við Don orðin sundurlynd og
einmana, hvort fyrir sig, of
stolt til að láta undan í neinu.
Mér fannst ég eins og fangi í
búri. Eg veit nú, að fangabúrið
var mitt eigið verk. En þá gerði
ég mér það ekki ljóst.
Kvöld eitt, þegar ég var að
gefa barninu, andvarpaði ég
þungt, þegar ég sá Don klæða
sig í vinnufötin. Don, langaði
mig að hrópa, ég elska þig. Af
hverju getum við ekki verið
hamingjusöm? En auðvitað gat
hann ekki lesið hugsanir mínar,
svo Don sá ekki annað en ó-
lundarsvipinn á mér.
„Hvernig væri að brosa til
mín, áður en ég fer, Kay?“
sagði hann.
Af vana og meðaumkun með
sjálfri mér, muldraði ég: „Það
er sunnudagskvöld. Aðrir menn
eru heima hjá konu sinni.“
Svipur Dons þyngdist. „Eld-
urinn spyr ekki að því, hvaða
dagur sé. Þú ættir að vera farin
að vita það.“ En hvað það var
líkt honum að svara á þennan
hátt! „Þú flýtir þér heim í fyrra-
málið og ferð með Súsí á barna-
heimilið fyrir mig.“
„Það fer eftir því, hve þreytt-
ur ég verð,“ sagði Don stork-
andi.
„Þú verður kominn klukkan
átta!“ hreytti ég úr mér. „Sýndu
að þú sért faðir, ekki aðeins
stór og hraustur slökkviliðsmað-
ur!“ Og svo bætti ég við ill-
hryssingslega, „annars þarftu
ekkert að hafa fyrir því að koma
heim.“
Don fölnaði. Ég hafði aldrei
séð hann svo reiðan. Svo sneri
hann sér frá mér og skellti hurð-
inni á eftir sér.
Ég beið eftir Don næsta
morgun. Hann var enn ókom-
inn klukkan hálfníu. Ég vissi,
að liann myndi ekki koma.
Svo ég klæddi mig, kom litla
barninu fyrir hjá nágrannakonu
og fór með Súsí.
Raddir farþeganna í strætis-
vagninum vöktu mig upp úr
sjálfsmeðaumkun minni. Ég leit
út um gluggann og sá rústir af
vöruhúsi, sem brunnið hafði um
nóttina.
„Pabbi minn er slökkviliðs-
maður,“ blaðraði Súsí. Allir litu
með virðingu á mig. Allt í einu
•14
HEIMILISRITIÐ