Heimilisritið - 01.09.1957, Qupperneq 23

mér og var enn furðulosnari en
áður, vegna þess að tilfinning-
arnar, sem ólguðu í líkama mín-
um, átti ástin ein að geta vakið.
Það gat ég ekki skilið.
Karlmennska hans og bros
drógu mig að sér og þó vissi ég,
að ef ég legði höfuðið upp við
öxl hans myndi hann ekki
skilja það.
Sennilega myndi liann halda,
að ég væri að leika mér. Til
þessa hafði það verið þannig á
milli okkar — keksni og stríðni
í mesta bróðerni. I þau fáu
skipti sem hann hafði kysst mig
liöfðu það verið vinarhót.
Eg óskaði þess, að hann hefði
vaknað til lífsins urn leið og ég,
að tilfinningarnar, sem bærðust
með mér hefðu framkallað sömu
undarlegu, yndislegu áhrifin í
honum. En ég vissi, að svo hafði
ekki verið.
Einhver innri hvöt rak mig
til þess að gera það, sem ég gerði
næst, þrá eftir umhyggju og
blíðu, sem var eins og blómgvun
dægurblómsins, sem í fyrsta sinn
snýr blöðum sínum mót
morgunroðanum. Ég færði mig
nær honum og lét höfuðið hvíla
í krikanum við öxl hans. Hann
sagði ekki neitt. Hann renndi
liandklæði gegnum blautt hár-
ið og hreyfingarnar voru fum-
kenndar. Að því búnu seildist
hann eftir peysunni sinni. Hann
vöðlaði henni saman og setti
hana ofan á handklæðið mitt.
„Því hvílir þú ekki höfuðið á
þessu?“ sagði hann, og færði
öxlina undan höfðinu á mér.
Mér rann í skap. Ég hafði
verið misvirt eða misskilin og
mér fannst ég allt í einu mun
eldri en Dick, þroskaðri. Mér
gramdist ungæðisháttur hans
og sú afstaða hans að líta á mig
einna líkast gömlum skó eða
uppáhalds tennisbolta. Því gat
hann ekki fullorðnast? Því gat
hann ekki gert sér grein fyrir,
að ég var stúlka, viðkvæm,
kvenleg, annað og meira en
sundfélagi, sem gaman var að
kaffæra, eða að fara í kapp við,
eða þurka með handklæði á
sama hátt og hann myndi fægja
bíl?
Eg lokaði augunum þar til
mér rann reiðin, þar til endur-
minningin um hönd hans, sem
strokist hafði um bakið á mér,
hafði endurlífgað hinar við-
kvænmislegu tilfinningar innra
með mér og ég fann til forvitni
gagnvart þessum kenndum, sem
iðuðu um líkama minn. Mig
langaði til þess að vita meira;
mig langaði til þess að kanna
þessar nýju hvatir, sem brendu
sig inn í vitund mína. Mig lang-
aði til að kanna ótal margt ann-
HEIMILISRITIÐ
21