Heimilisritið - 01.09.1957, Qupperneq 25

handklæði og öðru smávegis,
sem ég þurfti á að halda. Borg-
in, sem við bjuggum í lá í hálfa
mílu meðfram sjónum og bað-
ströndin var sjálfsagðasti
samkomustaður menntaskóla-
krakkanna yfir sumartímann.
Lengra burtu heyrði ég hlátur,
sem lét undarlega í eyrum í
fjarska. Eg hægði á mér og gekk
löturhægt þar til ég kom að
stígnum þar sem Jim Bender
hafði verið daginn áður. Hann
var hvergi sjáanlegur og ég
stanzaði. Eg stóð þarna eitt
andartak, hlustaði á raddirnar
lengra í burtu og sjávarniðinn.
Eg gekk eitt skref eftir stígnum,
stanzaði síðan aftur og var á
báðum áttum. Síðan flýtti ég
mér af stað áður en mér snerist
hugur aftur og hélt áfram þar
til ég kom að litlu rjóðri, sem
sneri út að eyðilegu sandrifi.
Kvöldið áður hafði ég ákveð-
ið þetta með sjálfri mér. Ég
hafði aðeins hálfmótað fvrir-
ætlunina í huga mér, sagt sjálfri
mér, að ég ætlaði niður að sjón-
um, að ég myndi ekki snúa við
á þessum stað, sem var svo af-
skekktur frá sjálfri baðströnd-
inni þar sem við krakkárnir
vorum vön að hittast. En ég var
rekin áfram af forvitni, af und-
arlegum óróa, af þeirri vissu,
að Jim var eldri, reyndari, öðru-
vísi en Dick. Að sjá hann standa
þarna svo framandi og ein-
manalegan hafði vakið eitthvað
í brjósti mér, ummyndast í
ómótstæðilegt aðdráttarafl.
En þegar ég kom að rjóðrinu
var ég ekki viss um, hvort ég
ætti að vera kyrr eða flýja. Það
var eins og fylgsni, felustaður,
lokkandi, kyrrlátur og leynd-
ardómsfullur. Enginn gat orðið
var við mig nema hann kæmi
niður eftir stígnum eða sæi mig
neðan frá ströndinni.
Ég lagðist endilöng niður og
reisti mig ofurlítið upp á olnbog-
unum og náði þá endanna á milli
í rjóðrinu. Ég var en að lilusta.
Enn heyrði ég raddir neðan frá
ströndinni. Einu sinni var ég
viss um, að ég heyrði rödd
Dicks.
Ég færði mig til og var órótt
innan brjósts, þegar ég sá Jim
niður við sjávarbakkann. Ég
þorði varla að draga andann.
Hann fór lir buxunum og stóð
eitt andartak á skýlunni einni
saman. Hann var hávaxinn og
sólbrendur og ég sá hvernig
vöðvar hans hnykluðust þegar
liann bjó sig undir að stökkva
út í öldurnar.
Eg horfði á hann liverfa í
brimlöðrið og á þeirri stundu
langaði mig mest til að hlaupa
burtu. En ég var eins og stein-
HEIMILISRITIÐ
23