Heimilisritið - 01.09.1957, Qupperneq 29

ar á mér, en töfrarnir voru
rofnir.
Eg var alveg utan við mig.
Eg hallaði höfðinu upp að öxl
hans og hann fann hvernig mér
leið. Hann strauk mér blíðlega
um hárið þar til ég fann óttann
lægja.
Eg færði mig nær honum.
„Elskar þú mig, Jim?“
„Já,“ svaraði hann.
Eg fann hve lítill hugur fylgdi
máli en mér stóð á sama. Það
var engu líkara en stökkbreyt-
ing hefði orðið á mér, líkt og
ég hefði í gær stokkið út í jökul-
kalt vatn, komið uppúr og upp-
götvað nýja, milda og heillandi
veröld. Ég vissi, að ég myndi
aldrei líta sömu augum á til-
veruna, líta á líkama minn sem
eitthvað meira en búk með út-
limum, sem varð að baða og
halda hreinum. Ég hafði upp-
götvað aðdráttarafl hins kyns-
ins og fvllingu míns kvenlega
þroska, þegar mig langaði til
að leggja höfuðið upp við öxl
Dicks í gær, en ekki fengið þá
svörun, sem ég vildi.
Smátt og smátt fór vellíðanin
að streyma um mig á ný, hin
óbeizluðu lífefni í líkama mínum
þræddu sínar töfraleiðir, og ég
reyndi ekkert til að lægja ólg-
una, sem tók að svella í blóði
mínu.
En raddirnar trufluðu á ný.
Fleiri drengir voru komnir á
stíginn og nú voru þar einnig
stúlkur. I hvert sinn, sem radd-
irnar hljómuðu, kipptist ég við.
Mér fannst blóðið frjósa í æðum
mér, þegar fótatakið stöðvaðist
og einhver kallaði á stígnum
fyrir ofan. „Komum að synda
hér!“
Ég fann, að Jim stirðnaði upp
við hliðina á mér og mér létti
stórum, þegar einhver mælti á
móti uppástungunni og fótatak-
ið fjarlagðist. Þegar ég var viss
um, að þau væru farin, færði
ég mig frá Jim og settist upp.
Hann fann hve órótt mér
var, tók í höndina á mér og
hjálpaði mér að standa á fætur.
Hann kyssti mig ákaft og þrýsti
mér fast að sér, þar til ég hefði
ekki orðið vör við raddirnar, þó
þær hefðu verið í meters fjar-
lægð. Ég gleymdi stund og stað
í sterkum örmum hans og þegar
hann linaði á takinu leitaði ég
vara hans á ný.
Hann losaði mig mjúklega úr
faðnii sér. „Komdu aftur 'í
kvöld, Kay,“ sagði hann hásri
röddu. „Þá verðum við hér útaf
fyrir okkur og það verður tungl-
skin.“
Ég gat ekki svarað. Töfrarnir
höfðu náð tökum á mér aftur,
rödd hans barst að eyrum mér
HEIMILISRITIÐ
27