Heimilisritið - 01.09.1957, Qupperneq 30

eins og bergmál, eins og loforð
og mig langaði til að halda
honum föstum.
„Hér klukkan átta,“ sagði
hann og fór frá mér fyrir fullt
og allt.
Hann stóð í fótmáls fjarlægð
frá mér og horfði á mig þar til
hann gat lesið svarið úr svip
mínum, þá hélt hann af stað
eftir stígnum og var horfinn. Eg
stóð kyrr eitt andartak alveg
utan AÚð mig, síðan tor ég að
tína upp dótið mitt.
Þetta kvöld var mér órótt
við kvöldverðarborðið. Ég
nartaði í matinn minn en hafði
enga matarlyst og mamma leit
oftar en en einu sinni á mig
með áhyggjufullu augnaráði.
Hún sagði við mig, þegar
við vorum að þvo upp. „Þú ert
eitthvað svo þungbúin, Kay. Er
nokknð að?“
„Þungbúin?“ sagði ég hlæj-
andi og kreisti diskinn, sem ég
hélt á.
„Þú ert eins og á nálum.“
„Það er ekkert að, mamma —
ég segi það satt,“ svaraði ég,
en sá, að hún var áhýggjufull.
Við lukum þegjandi við að þvo
upp. Að því búnu fór hún út á
veröndina til föðurs míns og ég
elti hana og herti mig upp í að
segja lygina, sem ég varð að
beita. Ég sat dálitla stund á
tröppunum og reyndi að setja
upp leiðindasvip. Ég heyrði
klukkuna inni í húsinu slá hálf
og ég lét nokkrar mínútur líða
í viðbót. Klukkuna vantaði um
það bil stundarfjórðung í átta,
þegar ég stóð upp. „Ég held ég
skreppi niður í skólabúð," sagði
ég og réyndi að vera eins kæru-
leysisleg og mér var unnt.
Marrið í ruggustól mönnnu
hætti og mér datt í hug, að hún
myndi banna mér að fara. „Hver
ætlar að vera í skólabúðinni?“
spurði hún.
Ég þorði ekki að líta í augu
liennar. Ég fitlaði í óða önn
við armbandið mitt og hjartað
í mér barðist ótt og títt. „O,
þessir venjulegu krakkar,“
sagði Sg. „Dick.“
Aftur fór að marra í stólnum.
Dick var öruggur. Hver sú efa-
semd, sem kann að liafa verið
í huga herinar, var horfin. „Jæja,
komdu ekki seint.“
„Nei,“ svaraði ég og gekk
niður tröppurnar.
Ég hélt niður götuna niður
að horni, en þegar ég var komin
úr augsýn frá húsinu beygði ég
fyrir næstu húsaröð og gekk
hratt til sjávar í öfuga átt við
skólabúðina. Einu sinni hægði
ég á mér, þegar ég sá tvo pilta
og stúlku á undan mér. Ég beið
eftir að þau hyrfu fyrir hornið
28
HEIMILISRITIÐ