Heimilisritið - 01.09.1957, Blaðsíða 31

áður en ég hélt áfram. Nú
stanzaði ég og starði eitt andar-
tak inn í dinnna skuggana fram-
undan mér.
Jim hafði sagt satt. Stór, full-
ur máni hékk yfir sjónum. Hann
varpaði silfruðum hjúpi yfir
trén, skýrði dökkar útlínur
þeirra og baðaði enda stígsins
í þokukenndum ljóma. Nii gekk
ég hægar, hrædd við trén,
skuggana og annarlegt skrjáfið.
Mér fannst ég vera eins og seg-
ull, dreginn af síauknum krafti
að stálinu og vissi, að ég myndi
ekki snúa aftur.
Þegar ég kom á stíginn hikaði
ég. Mig langaði til að sjá Jim
standa þar, kalla nafn hans og
og rjúfa þögnina, sem innreið
mín í skógana hafði haft í för
með sér. Eg stanzaði og beið
lengi; síðan hélt ég í áttina að
rjóðrinu.
Jim sat í sandinum og reykti
sígarettu. Eg hné þakklát niður
við hlið hans, fegin návist hans,
fegin vellíðaninni, sem skyndi-
lega sitraði um mig. Ég lagði
höndina á bak hans, höfuðið við
öxl hans og fannst ég vera kom-
in í örugga höfn.
Hann lagði handlegginn um
axlir mínar og spurði blíðlega:
„Varstu hrædd?“
„Það var svo einmanalegt í
skóginum!“
Ég beið þar til hjarta mitt
hætti að berjast um, þar til ég
gat greint andlitsdrætti hans í
hálfrökkrinu og glóðin í síga-
rettunni hans var orðin eins og
gimsteinn í lausu lofti. Mér
fannst nóttin lijúpast um mig
og ég var fegin vernd hennar,
mánaskininu sem var rétt nóg
til þess, að ég gat greint Jim við
hlið mína og litla blettinn, sem
við sátum á.
Hann drap í sígarettunni í
sandinum og dró mig þétt að
sér. Hann kyssti mig á sama
hátt og hann hafði gert fyrr um
daginn, hendur hans héldu um
andlit mitt og kossar hans
hleyptu rafmögnuðum straumi
um mig alla Ég fann greinilega
hve náin tengsl voru á milli
okkar og ég greip báðar hendur
hans og hélt þeim fast.
Ég fann hönd hans snerta
háls minn og öxl og ég færði mig
nær honum og líkami minn
logaði af þrá. Þá fann ég hönd
hans snerta mig, strjúkast eftir
mér á nærgöngulan hátt. Allur
tilfinningaofsi minn, sem sífeljt
hafði verið að aukast, virtist
rjúka út í veður og vind og
slokkna. Hljóðin í skóginum,
kvakið og skrjáfið brunnu í eyr-
um mér og vakti mig til raun-
veruleikans.
Það var engu líkar en snerting
HEIMILISRITIÐ
29