Heimilisritið - 01.09.1957, Qupperneq 33

hann, „ég var að leita að þér.
Ég beið í skólabúðinni og þegar
þú komst ekki, ætlaði ég heim
til þín. Hvar varst þú?“
Ég hikaði eitt andartak og
lét mig síðan hafa það að ljúga
aftur. „Ég kom í skólabúðina/'
sagði ég. „Krakkarnir sögðu
mér, að þú værir farinn.“ Þetta
skal verða síðasta lygin, sagði
ég við sjálfa mig og vonaði af
öllu hjarta, að þessi síðasta yrði
tekin trúanleg og hyrfi síðan
niður í hyldýpið, sem ég hafði
verið í í kvöld.
„Þá hlýt ég að hafa farið á
mis við þig, þegar ég stytti mér
leið,“ sagði hann, og ég andaði
léttara. Ég þarf aldrei að ljúga
aftur.
Hönd hans straukst við mína
og aftur kom hann mér á óvart
— hann tók í hönd mína. Mér
var sama. Ég kunni því vel. Það
var eitthvað hlýtt og vinalegt
við hönd hans og það kom nota-
lega við mig.
Við gengum heim og gengum
í áttina að veröndinni. Ég heyrði
marrið í ruggustólnum hennar
mömmu. Það hætti ekki, þegar
é,T kom upp gangstíginn með
Dick. Við settumst á efsta þrep-
ið hlið við hlið, og ég hlustaði
á hann tala við foreldra mína.
Mér fannst hann eitthvað ólíkur
sjálfum sér næstum vandræða-
legur og brandarana, sem hann
var alltaf vanur að segja föður
mínum, vantaði í kvöld. Það
var mér ráðgáta.
LTtvarpið var í gangi inni í
húsinu og eftir stundarkorn
sátum við öll þegjandi og hlust-
uðum á tónlist. Ég skvnjaði
návist Dicks við hlið mína en
á nýjan hátt, ekki eins og á
ströndinni deginum áður. Mér
þótti vænt um að hafa liann
nálægt mér, alveg hjá mér.
Klukkustund síðar, þegar for-
eldrar mínir fóru inn, stóð hann
upp. „Það er best að ég fari,
Kay.“ Það var éitthvað hik á
honum.
„Ég ætla að fylgja þér út að
hliði,“ sagði ég. Eitt andartak
skaut þeirri hræðilegu hugsun
upp í huga minn, að hann hefði
séð mig með Jim í skóginum. En
það gat ekki verið.
Hann skellti hliðinu aftur og
hélt af stað en sneri við, „Kay
((
Hann fálmaði niður í vasa
sinn. „Ég er með dálítið handa ’
þér. Hamingjuóskirnar koma
degi of seint. Hann opnaði litla
öskju, tók upp úr henni arm-
band og setti það vandlega um
lilnliðinn á mér. Hann leit á mig
og virtist ekki geta slitið sig
lausan, vera að leita að orðum,
HEIMILISRITIÐ
31