Heimilisritið - 01.09.1957, Page 42

menn. Þessi kvikyndi, þessir
maurar, þeir kóma og fara. Það
kémur ekki mál við mig.“
Eftir þetta talaði hann oft
um maurana við Holroyd. Og
þá sjaldan þeir liittu fyrir menn
heyrði Holroyd orðið Sauba
oftar og oftar notað í tali
manna.
Hann fann, að maurarnir
voru merkilegt fyrirbæri, og
því meir, sem hann nálgaðist
þá, því merkilegri urðu þeir.
Gerillo hætti næstum með
öllu að minnast á sín hjartans
mál, og portúgalski aðstoðar-
foringinn tók að blanda sér í
samræðurnar. Ilann vissi ýmis-
legt um maura og lét Ijós sitt
skína. Gerillo þýddi stundmn
upplýsingar hans fyrir Holroyd.
Hann sagði frá litlu vinnu-
maurunum, sem ryðjast fram til
ornstu, og stóru maurunum, er
stjórna og skipa fyrir. Hann
sagði frá því, hvernig þeir
brytja niður laúf og byggja sér
bústaði, sem stundum eru 100
metrar á hvorn veg. I tvo daga
deildu þessir þrír menn um það,
hvort maurar hefðu augu eður
ei. Þessar deilur urðu ískyggi-
lega heitar annað kvöldið og
Holroyd l'orðaði illdeilum með
því að róa í land til að sækja
maura svo þeir gætu athugað
þá. Hann náði í nokkra tegund-
40
ir og sumar liöfðu augu, aðrar
ekki. Einnig deildu þeir um það,
hvort maurar stingju eða bitu.
„Þessir maurar,“ sagði Ger-
illo, eftir að hafa leitað sér upp-
lýsinga í landi, „hafa stór augu.
Þeir hlaupa ekki um í blindni,
eins og flestir maurar gera. Nei!
Þeir leita í skjól og fylgjast
þaðan með gerðum þínum.“
„Og þeir stinga?“ spurði Hol-
royd.
„Já, þeir stinga. Það er eitur
í stungunni.“ Hann hugsaði
djúpt. „Eg get ekki séð, ln-að
menn geta gegn maurum. Þeir
koma og fara.“
„En þessir fara ekki.“
„Þeir fara bráðum,“ sagði
Gerillo.
Ofan við Tamandu er áttatíu
mílna löng, lág strandlengja,
óbyggð mönnum með öllu. Síð-
an kemur Batemoáin, þar sem
hún fellur í Amazón. Nú breytir
áin um svip, frumskógurinn
kemur ískyggilega nærri, leiðin
liggur í ótal hlykkjum, og
Benjamín Constant lagðist við
akkeri um kvöldið í skugga
stórra tája. 1 fyrsta skipti í
marga daga gætti ofurlítils
svala, og Gerillo og Holroyd
sátu lengi fram eftir á þilfarinu,
reyktu og létu fara vel um sig.
Hugur Gerillos snerist allur um
maura og hvað þeir gætu gert.
HEIMILISRITIÐ