Heimilisritið - 01.09.1957, Síða 43

Hann ákvað loksins að sofna og
lagðist á ábreiðu á þilfarinu,
algerlega ráðvilltur maður, síð-
ustu orð hans voru spurning,
örvæntingarfull spurning: —
„Hvað geta menn aðhafst gegn
maurum? . . . Þetta er allt sam-
an tóm vitleysa.“
Holroytl sat einn eftir, klór-
aði bitna úlnliðina og hugsaði.
Hann leit til fljótsbakkans, þar
sem dimmur, dularfullur frum-
skógurinn gnæfði við gráan
himinninn.
Það var liin afskaplega víð-
átta þessa lands, sem einkum
ægði honum. Aður hafði hann
vanizt því, að maðurinn gerði
sér náttúruna undirgefna, væri
æðsti drottnari jarðarinnar, en
nú efaðist hann stórlega.
Þessi skógur var endalaus,
virtist með öllu ósigranlegur, og
maðurinn var ekki annað en í
mesta lagi óvelkominn gestur.
Hann varð að heyja harða bar-
áttu við öfl frumskógarins, ill-
gresi, villidýr, skorkvikindi, til
þess að ná fótfestu á litlum
bletti í rjóðri.
A mörgum stöðurn hafði
maðurinn verið hrakinn á flótta.
Hann gat ekki heitið húsbóndi
hér, miklu fremur slangan,
púman eða jagúarinn ...
Hver var í raun og veru hús-
bóndi hér.P
Á nokkra mílna svæði í þess-
um skógi hlutu að vera fleiri
maurar en mannfólkið í heim-
inum! Þetta fannst Holroyd
öldungis ný hugmynd. Á fáurn
árþúsundum liafði maðurinn
hafizt upp úr villimennsku til
siðmenningar, svo honum þótti
sem hann væri drottinn jarðar-
innar. En hvað gat hindrað það,
að maurarnir þróuðust einnig?
Þeir maurar, sem menn þekktu,
lifðu í litlum samfélögum með
nokkur þúsund einstaklinga og
gerðu sjaldan stór samstillt átök
til að leggja undir sig landið.
En þeir höfðu sitt mál, þeir
höfðu skynsemi! Hversvegna
skyldi þróunin láta þar staðar
numið, fremur en maðurinn á
villimennskustiginu? — Setjum
svo, að maurarnir tækju að
safna sér fróðleik og revnslu,
rétt eins og maðurinn hafði gert
með hjálp bóka; nota vopn,
mynda stór ríki, hefja skipu-
lagðar styrjaldir?
Hann minntist þess, sem Ger-
illo hafði orðið vísari um þessa
maura, er þeir voru að nálgast.
Þeir notuðu eitur, svipað
slöngueitri. Þeir lutu sameigin-
legri stjórn. Þeir voru kjötætur,
og þar sem þeir náðu fótfestu,
urðu þeir um kyrrt . . .
Skógurinn var mjög hljóður.
Vatnið gjálfraði við skipshlið-
HEIMILISRITIÐ
41