Heimilisritið - 01.09.1957, Qupperneq 63

ætla að hafa eldhússgluggann
opinn. Það er svo hráslagalegt
úti, að mig langar til að biðja þig
um, að lána mér eitthvað til að
leggja yfir axlirnar —“
„Taktu þessa peysu,“ sagði ég.
Það var bláa peysan, sem ég
hafði verið í, þegar við Lonnie
lentum í rigningunni. — Hún
klæddi sig í hana og fór út. —
skömmu seinna fann ég steikar-
lyktina leggja um allt. Ég kall-
aði til Pete. „Mér finnst hálf
vesældarlegt að liggja hér,“
sagði ég. „Ég er ekki veik. Ég
ætla að fara á fætur og —“
Ég lauk aldrei við setninguna.
í sömu andránni heyrði ég riffil-
skoti hleypt af og hvellt hræðslu-
óp. Það var rödd Ellenar!
Pete stóð í dyragættinni. —
Skelfingu lostin horfðum við
hvort á annað eitt andartak. Síð-
an þaut hann fram í eldhúsið.
Ég ýtti ábreiðunni til hliðar og
hljóp á eftir honum.
Eldhúsið var fullt af reyk. Ell-
en lá á gólfinu. Pete gekk fram-
hjá, slökkti í flýti fyrir gasið og
hrinti bakdyrahurðinni upp. —
„Hver svo sem það hefur verið,
sem skaut hana, getur ekki ver-
ið kominn langt. Ég ætla að fara
á eftir honum!“ hrópaði hann
um leið og hann hljóp út.
„Pete, farðu varlega!“ en hann
var þegar kominn út og kallaði
HEIMILISRITIÐ
Ellen lá á gólfinu i blóði sinu.
Enginn gat hjálpað henni framar.
til baka: „Gerðu það, sem þú get-
ur fyrir hana!“
Ég horfði á blóðpoilinn á gólf-
inu. Blætt hafði í peysuna mína.
Stærsti bletturinn var fyrir neð-
an brjóstið. Áður en ég laut nið-
ur að henni var mér ljóst, að ég
gat ekkert fyrir hana gert. Það
gat enginn framar.
Pete kom að mér snöktandi og
skjálfandi við hlið hennar. —
„Hann komst undan,“ sagði hann
másandi. „Ertu búin að hringja
á lækninn?“
Ég hristi höfuðið.
„Ég ætla að ná í lögregluna.“
Mér gafst rétt aðeins ráðrúm
61