Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 9

HETJAN I KLONDYKE.
39
sem hann var viss um, að hann hefði eigi haft,
þegar hann las henni fyrir efni bréfsins. Hann
hringdi, og að vörmu spori kom Deða Mason
inn til hans.
»Hefi eg sagt þetta, ungfrú?« spurði hann,
um leið og hann rétti henni bréfið og benti á
orðin, sem hann kannaðist eigi við.
Það kom vandræðasvipur á stúlkuna, eins
og komið hefði verið upp um hana einhverju,
sem ekki átti að vera.
»Pað er villa hjá mér,« sagði hún, »og eg
má biðja yður afsökunar. Raunar er nú þetta
samt engin villa,« bætti hún við í flýti.
»Hvernig getur þetta átt við,« sagði Harn-
ish í ögrandi róm, »í mínum eyrum fer þetta
ekki vel,«
Hún var komin út að dyrunum með hið
umrædda bréf, en sneri sér þar við og mælti
djarflega: »Petta er samt sem áður rétt, en
nú skal eg þá breyta því, svo þér verðið á-
nægður.«
Regar Elam Harnish kom aftur á skrifstofuna
þennan dag, hafði hann með sér málfræði,
sem hann hafði keypt, og sat heila klukkustund
við að lesa í henni, og þegar hún var liðin,
vissi hann, að Deða Mason hafði haft rétt fyrir
sér, og í fyrsta sinni fékk hann þá tilfinningu,
að eitthvað mundi vera einkennilegt við véL
ritarann sinn. Hann fór að gruna, að hún mundi
vita ýmislegt, sem hann hafði eigi hugmynd
um, og það örfaði forvitni hans.
Hann gætti þess,'að fá að sjá hana, þegar
hún fór af skrifstofunni þann dag, og í fyrsta
sinn tók hann nú eftir því, að hún var vel
vaxin, fríð sýnum og vel til fara. 011 var
framkoma hennar lýtalaus og bar vott um mynd-
ar-kap og sjálfsiraust.
»Mjög snotur stúlka!« sagði hann við sjálf-
an sig, þegar skrifstofudyrnar lokuðust á eftir
henni.
Næsta morgun, þegar hann las henni fyrir
bréf sín, komst hann að þeirri niðurstöðu, að
hann feldi sig ágætlega við, hvernig hún batt
upp á sjer hárið. Hvers vegna honum geðjað-
ist svo vel að því, hefði hann þó ekki getað
gert sér grein fyrir, þótt hann hefði reynt það.
Hún sat milli hans og gluggans, og hann tók
í fyrsta sinn eftir því, að hár hennar var Ijós-
jarpt með koparrauðum blæ. Morgunsólin
skein á það og koparroðinn lýsti sem daufur
eldur. Rað hafði áhrif á hann, og hann undr-
aðist, að hann skyldi alorei fyr hafa tekið eftir
þessum geðfelda háralit. Sama.daginn sá hann
að hún- var gráeygð, og síðar komst hann að
raun um, að úr augum hennar lýsti stundum
eins og glampi af gulli.
Brátt veitti hann því eftirtekt, að hún las ein-
att í bókum eða tímaritúm, þegar hún var
ekki bundin við vélina sína, eða fékst við smá-
gjörfa handavinnu.
Einu sinni þegar hann átti leið fram hjá
borði hennar, tók hann þar upp bindi af verk-
um Kiplings og fletti nokkrum blöðum með
undrun.
»Rér eruð víst gefnar fyrir lestur, ungfrú
Mason?« sagði hann og lagði bókina frá sér.
Hún svaraði því játandi.
Öðru sinni skoðaði hann á borði hennar
eina ^f bókum Well’s.
»Hverterefni hennar?« spurði Elam Harnish.
»0, það er bara skáldsaga, eiginlega ásta-
saga — «
Hún þagnaði, en hann beið, eins og hann ætti
von á, að hún hefði ætlað að segja meira, og
hún fann að henni bar að gera það.
»Hún er um vörubjóð frá London, sem fór
á hjóli í skemtiferð upp í sveit í sumarfríi sínu,
og varð ástfanginn þar í ungri stúlku, sem var
honum mikið fremri. Móðir hennar var ágæt-
ur rithöfundur og fræg kona, Sagan er með
köflum mjög raunaleg en lærdomsrík. Hafið
þér löngun til að lesa hana?«
»Fékk vörubjóðurinn' stúlkuna?« spurði Har-
nish.
»Nei, það er einmitt það, sem alt veltur á.
Hann var ekki — «
»Nú, svo hann fékk hana ekki, og þér hafið
setið og lesið mörg hundruð blaðsíður til þess
að fá að vita þetta?« sagði Elam Harnish undr-
andi.