Læknablaðið - 01.02.1925, Qupperneq 32

2Ó
LÆKNABLAÐIÐ
óviSeig'andi væri, aö Læknafél. Rvíkur byöi sig fram til aö hafa eftirlit
meö gerðum allra lækna landsins.
Siöa ri t i 11. Magn. Pé t. (8. des.) var feld meö 9:6. Já sögöu:
M. Pét., Ól. G., Dan. Fj., G. Ein., J. Kr., Matth. Ein. — N e i: Ii. Han-
seh, G. Guðf., Sigv. Kald., Þ. Sv., G. Th., G. Cl., J. Hj. S., Sæm. Bj,,
Maggi M. — Þessir g r e i d d u e k k i a t k v.: N. P. D., G. Bj., H. Sk.,
B. Jenss., Magn. Ein., Ól. Þ.
T i 11. Matth. Ein. var feld meö 12 atkv. gegn 8. — Já sögöu:
Matth. Ein., Dan. Fj., H. Sk., G. Ein., J. Kr., M. Pét., Maggi M., Magn,
Ein. — N e i: N. P. D., Ól. G., H. Hansen, G. Guöf., Sigv. Kald., G. Bj.,
Bj. Jenss., Þ Sv„ G. Th„ J. Hj. S„ Sæm. Bj„ Ól. Þ. — Einn — G. Cl. —
greiddi ekki atkv..
Magn. Ein. tók sína till. aftur. — Fundi slitið.
Mánudaginn 12. jan. '25 kl. 8)4 síðd. var fundtir haldinn á venjulegum
stað í Læknafél. Rvíkur.
I. Kosning í ritstjórn Læknabl. Úr ritstj. átti að ganga Gunnl. Claessen
og var hann endurkosinn meö 14 atkv.; aðrir fengu 3 atkv.
II. Jón Kristjánsson flutti erindi um diathermi. Indikationir: Arthritis
subacuta et chronica, prostatitis, salpingitis; best væru þó áhrifin á ischias.
Diath. drepur gonoeocca og pneumocOcca, en ekki staphylo- eöa strepto-
cocca; veiklar bác. tub. J. Kr. taldi von um árangur af D. viö spondyl-
itis tub.
Til máls tóku G. Hann., Ól. G. ög H. Hansen.
III. Kosning í sullavarnanefnd í staö pr. G. Magn. Kosinn Matth.
Einarsson með 14 atkv. — Fundi slitiö.
Berklavarnir.
Þaö gladdi mig aö lesa hugvekju Árna læknis Arnasonar i október-
blaði ,,Læknabl.“, sérstaklega fyrir þá sök, aö þar gætir ekki þess „ni-
hilismus", sem stundum einkennir umræður stöku lækna. Eg er alger-
lega á sama máli og hann, aö hinar tvær hliðar berklavarnamálsins, „ex-
positionsprofylaxis" og „dispositionprofylaxis" eru jafn nauðsynlegar
og sjálfsagðar. Eg vildi þó gjarnan gera nokkrar athugasemdir viö grein
hans.
Eg geri að vísu ráö fyrir (í „Hvenær smitast menn“, og í „Sögu berkla-
veikinnar á íslandi") aö útlireiðsla berklaveikinnar hafi verið eitthvaö
svipuð á síðasta áratugi 19. aldarinnar og hún er nú. Þetta er auðvitaö
nokkuð álitamál, því nákvæmar tölur er ekki hægt að koma með, fyr
en dánarskýrslur koma til sögunnar. Nú er eins að gæta: Útlmeiöslu
berklaveikinnar má bæði miöa við dánartölu og tölu lifandi sjúklinga á
vissum tíma. Nú þykir mér næsta sennilegt, aö hlutfall þéssara talna
hafi ekki verið hið sama fyr og nú. Eg geri ráö fyrir, að tala sjúklinga
sé nú tiltölulega hærri, og veldur því bæði þaö, að smitunin er nú vænt-